#Bookblog

41

O ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΜΑΡΩΝΕ ΣΑΝ ΤΟ ΓΥΦΤΙΚΟ ΣΚΕΠΑΡΝΙ που και οι δύο γιοι του φορούσαν 41 νούμερο παπούτσι, όπως εκείνος. Το διέκρινες πίσω από τα λόγια του πως το θεωρούσε ενός είδους επιβεβαίωση. Πώς να του το χαλάσεις αυτό;
Κάποια φορά τόλμησα να ζητήσω να δοκιμάσω το 42. Με απέτρεψε- κοφτά και αποφασιστικά.
Σαν τη μάνα σου κάνεις, είπε, που στα γεράματά της δοκιμάζει δύο τρία νούμερα, για σιγουριά. Μην ταλαιπωρείς αδίκως τον υπάλληλο!
Πολύ αργα, στα 41 μου πια, αποφάσισα να αγνοήσω τις νουθεσίες του. Δοκίμασα ένα ζευγάρι 42 και διαπίστωσα πως αυτό ήταν το νούμερό μου.
Δεν του το είπα ποτέ, ώσπου πέθανε τρία τέσσερα χρόνια αργότερα. Ένας λόγος ήταν πως δεν το έφερε η συζήτηση. Αλλά δεν ήταν ο μόνος.

*

Οικογενειακή φωτογραφία

...Στα έκτα του μόλις γενέθλια, αγόρασα στο γιο μου μια φτηνή ψηφιακή Olympus. Δεν ενθουσιάστηκε. Ομολόγησε ντροπαλά πως θα προτιμούσε κάποιο άλλο παιχνίδι. Έβγαλε δυο τρεις φωτογραφίες και την παράτησε.
Μου πήρε μέρες να το χωνέψω, ώσπου συνειδητοποίησα πως αυτό συνέβη γιατί η μνήμη του ήταν ακόμη σχεδόν άγραφη. Όσο πιο βαθύ το παρελθόν τόσο μεγαλώνει κι η ανάγκη να κρατήσεις ζωντανα κομμάτια κα θρύψαλα.

*

Μια συλλογή από 67 μικρές -έως μικροσκοπικές- ιστορίες, από εκείνες που ξεπηδούν απρόσκλητες καθώς ξεφυλλίζεις, ας πούμε, το άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες.

Ιστορίες ασπρόμαυρες, αφού φαντάζουν κιόλας μακρινές, αν και ο απόηχός τους βρίσκει τρόπο να επιβιώνει, παρηγορητικός, μέσα στη βουή και την αντάρα.

Ιστορίες αληθινές, αν και αυτό έχει ίσως τη μικρότερη σημασία· το προσωπικό βίωμα δεν είναι παρά η αφορμή αυτών των ακαριαίων αφηγήσεων που ψηλαφούν το αποτύπωμα μιας εποχής, με αφετηρία τα μέσα της δεκαετίας του ¢60.

Ιστορίες που μαρτυρούν πως το παρελθόν βρίσκει πάντα τρόπο να τρυπώνει ανάμεσα στα λόγια μας...

Ιστορίες της μιας ανάσας, οι περισσότερες από τις οποίες θα μπορούσαν να διαβαστούν άνετα ακόμα κι ανάμεσα σε δυο σταθμούς του αθηναϊκού μετρό.

*

Νίκος Παναγιωτόπουλος, Γραφικός χαρακτήρας, Εκδόσεις Μεταίχμιο >>>