#Bookblog

Όταν ήμουν μικρή, πριν ξεκινήσω το σχολείο, πηγαίναμε τα καλοκαίρια στα Καμένα Βούρλα. Νοικιάζαμε μια γκαρσονιέρα κι ενώ ο μπαμπάς μου πήγαινε κάθε μέρα στη δουλειά του κι εμείς με τη μαμά και τον αδελφό μου, πηγαίναμε για μπάνιο το πρωί και τρώγαμε καρπούζι στη βεράντα το βράδυ. Είχα κάνει μια φίλη εκεί, τη Λίλα που είχε ολόισια μαύρα μαλλιά ενώ τα δικά μου όλο κατσάρωναν. Αλλά με έκανε να κλαίω σχεδόν κάθε μέρα και τελικά μια μέρα πήρε τα χρώματα μου και είπε ότι ήταν δικά της κι από τότε κατάλαβα ότι οι φιλίες μπορεί να έχουν μεγάλο πόνο. Η μαμά μου, μου έλεγε να μην κάνω παρέα με αυτό το κακό κοριτσάκι αλλά εγώ από τότε δεν άκουγα τη μαμά μου.

Αυτή και άλλες τέτοιες ιστορίες μου θύμισε το βιβλίο της Έλενας Φερράντε, “Η υπέροχη φίλη μου”, και μ έβαλε στο υπέροχο σύμπαν της Νάπολης. Παρόλο που δεν αγαπώ ιδιαίτερα τις τριλογίες, τετραλογίες και δε συμμαζεύεται, είναι νομίζω πολύ δύσκολο να ξεκινήσεις αυτό το βιβλίο και να μη θελήσεις να διαβάσεις και τα υπόλοιπα. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας γίνονται οικεία πρόσωπα και ο αναγνώστης θέλει να τους μάθει όλο και καλύτερα. Είναι κι αυτή η τόσο ανθρώπινη ιδιότητα μας να θέλουμε να ακούμε ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος έτσι ώστε κάτι να μάθουμε από αυτές, κάτι να αποκομίσουμε για τη δική μας ζωή, και η συγγραφέας φαίνεται να μας ξέρει καλά.

Για παράδειγμα μου θύμισε πώς συχνά η φιλία, ειδικά όταν γεννιέται, είναι όπως ο έρωτας: θες τόσο πολύ να γνωρίσεις το άλλο άτομο που ο χρόνος διαστέλλεται. Λέει σε ένα σημείο της ιστορίας η 12χρονη αφηγήτρια: ” Θα έκανα τα πάντα για κείνη, εκείνο το πρωί της συμφιλίωσης: θα έφευγα απ το σπίτι μου, θα έφευγα απ¢τη γειτονιά, θα κοιμόμουν σε αγροτόσπιτα, θα έτρωγα ρίζες, θα κατέβαινα στους υπονόμους μέσα από φρεάτια, δε θα γυρνούσα ποτέ πίσω, ακόμη κι αν κρύωνα, ακόμη κι αν έβρεχε….”

Δεν είναι όμως μόνο αυτό που με εντυπωσίασε στο βιβλίο. Ενώ ξεκινάει ως η ιστορία μιας σχέσης δυο κοριτσιών στην επαρχιακή Νάπολη της δεκαετίας του 50 καταλήγει να είναι κάτι πολύ ευρύτερο: περνάνε μπροστά μας επεισόδια από την εξέλιξη του γυναικείου κινήματος, από την μάχη ενάντια στη μαφία και την τρομοκρατία, από την εξέλιξη μιας πόλης, από την ιστορία της γειτονικής μας χώρας. Είναι τόσο αριστοτεχνικός ο τρόπος με τον οποίο η Φερράντε κάνει το προσωπικό, κοινωνικό που τελειώνοντας το βιβλίο δεν ξέρεις τί είναι αυτό που σε εντυπωσίασε περισσότερο.

Αυτή τη στιγμή έχω διαβάσει και τα τέσσερα βιβλία της τετραλογίας. Και ξαναδιάβαζα αυτές τις μέρες το πρώτο για να γράψω αυτή την ανάρτηση. Έχω υπογραμμίσει διάφορα αποσπάσματα και σχεδόν όλα έχουν να κάνουν με το πόσο βαθιά καταλαβαίνει η συγγραφέας τα περίπλοκα συναισθήματα μας: το καλό και το κακό, οι επιθυμίες και τα πρέπει, οι περιορισμοί από την οικογένεια και το περιβάλλον, η ανάγκη για ελευθερία και έρωτα, η ανάγκη για μόρφωση και προσωπική ανάπτυξη, η σύγκρουση με τις συμβάσεις και η υποταγή σε αυτές. Ποια είναι η Υπέροχη Φίλη τελικά; Είναι η Λίλα ή η Λενού; Ή μήπως και οι δύο; Μήπως τα δυο κορίτσια που γίνονται γυναίκες είναι τελικά οι δυο πλευρές ενός μοναδικού χαρακτήρα; Σας αφήνω με αυτή την ερώτηση και ελπίζω να διαβάσετε κι εσείς το βιβλίο για να το ανακαλύψετε.


Aναδημοσίευση από annabooklover  >>>