#Bookblog

Ο περασμένος ένας μήνας, μπορεί και ενάμισης, δεν ήταν ο καλύτερός μου. Για καιρό ξυπνούσα μες στη νύχτα με την εικόνα μου στο χειρουργικό τραπέζι – με κοιτούσα από πάνω, λέει, σαν άγγελος, γιατρός ή σαν τον πεθαμένο μου εαυτό – και το πρωί ήμουν κατάκοπη. Κι αυτό όμως κάποια στιγμή πέρασε. Σταμάτησα να κοιτάζω εμμονικά τα ράμματα, έπειτα να ψηλαφίζω τις ουλές, σταμάτησα να έχω εφιάλτες, αλλά η συγκέντρωσή μου δεν επανήλθε στα συνηθισμένα της επίπεδα.

Λίγο πριν με κατακλύσουν οι υπερφυσικές εμμονές είχα ξεκινήσει τη Λίγη Ζωή, το πολυσυζητημένο βιβλίο της 40χρονης Καλιφορνέζας Χάνια Γιαναγκιχάρα, το οποίο υπήρξε υποψήφιο για σχεδόν όλα τα βραβεία που μπορεί ένα βιβλίο να διεκδικήσει. Κόντρα στον άγραφο αναγνωστικό μου κώδικα, σύμφωνα με τον οποίο δεν διαβάζω ποτέ αγγλόγλωσσο βιβλίο σε ελληνική μετάφραση, ξεκίνησα τη Λίγη Ζωή στη μετάφραση της Μαρίας Ξυλούρη. Δέκα σελίδες αργότερα, είχα ξεχάσει κάθε αυστηρό μου κώδικα. Η εξιστόρηση της στενής, άχρονης και άρα διαχρονικής φιλίας τεσσάρων αντρών στη θηριώδη Νέα Υόρκη με συνεπήρε αμέσως, η λεπτομέρεια με τύλιξε σε ένα σύμπαν παράλληλο με το δικό μου, τα μυστικά που χωρίζουν και ενώνουν τους ήρωες έγιναν δικές μου έγνοιες.

Η εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση του βιβλίου από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο δεν ήταν δυστυχώς δυνατόν να με ακολουθήσει σε ένα ταξίδι για δουλειά: οι σχεδόν 900 σελίδες και η ποιότητα του χαρτιού δεν το επέτρεψαν. Λίγο διστακτικά, κατέβασα το πρωτότυπο πλέον κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή, και συνέχισα να διαβάζω σε αεροπλάνα και αεροδρόμια. Εκεί διαπίστωσα πόσο σημαντική είναι η δουλειά της Ξυλούρη στη μετάφραση: Διαβάζοντας το πρωτότυπο κείμενο δεν καταλάβαινα ότι είχα αλλάξει γλώσσα. Η Γιαναγκιχάρα και η Ξυλούρη αφηγούνται την ίδια ιστορία με άλλες λέξεις, στην ίδια όμως γλώσσα. Εντυπωσιακό.

Αυτές τις ημέρες, που έχω πια ησυχάσει, που νομίζω ότι, μετά από πολύ καιρό βρίσκω ξανά όσα πιστεύω ότι με αποτελούν, θα συνεχίσω τη Λίγη Ζωή, την οποία άφησα ακριβώς στη μέση όταν η δική μου ζωή έφερε στο δρόμο άλλες προτεραιότητες. Τώρα που δεν έχω καν σημάδια, που άκουσα σε δεκάδες επαναλήψεις το Ballad of the Absent Mare του Leonard Cohen, που, με τη δύναμη που σου δίνει μία περιπέτεια υγείας, έκλεισα οριστικά κάποια ανοιχτά κεφάλαια και είμαι έτοιμη να ανακινήσω μερικές βάρκες που κακώς λημνάζουν σε ελώδη νερά, είμαι έτοιμη να περάσω τις γιορτές χέρι-χέρι με τον Τζουντ και όσους τον πλαισιώνουν, να περιπλανηθώ απρόσκοπτα στη Νέα Υόρκη των φλογερών προσδοκιών και των μικρών/μεγάλων επιδιώξεων.

Μέχρι τότε, εγώ θα διαβάζω μαζί σας και θα ακούω τους στίχους αυτούς, που θα μπορούσαν να περιγράφουν τον πυρήνα της Λίγης Ζωής – που κάθε άλλο παρά λίγη είναι.

Now the clasp of this union
who fastens it tight?
Who snaps it asunder
the very next night
Some say the rider
Some say the mare
Or that love’s like the smoke
beyond all repair