#Bookblog
*
Τον περασμένο μήνα παραλάβατε μαζί με την Ίριδα Σαμαρτζή το Διεθνές Βραβείο Εικονογραφημένου Βιβλίου Compostella για το «Una ultima carta” (Ένα τελευταίο γράμμα). Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο και την ιστορία του, μιας και στα ελληνικά θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο.
Το βιβλίο περιγράφει την τελευταία μέρα ενός ταχυδρόμου στη δουλειά του, πριν βγει στη σύνταξη. Του μοναδικού ταχυδρόμου ενός ολόκληρου νησιού, σε μια εποχή που δεν υπήρχε email ή skype αλλά ούτε και πρόσβαση για όλους σε τηλέφωνο. Μια εποχή που μοναδικός τρόπος επικοινωνίας των κατοίκων με τους αγαπημένους τους που είχαν φύγει για τις πόλεις ή είχαν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, ήταν η αλληλογραφία. Κι εκείνος με αυταπάρνηση έκανε καθημερινά πολύ περισσότερα από όσα υποτίθεται πως ήταν η δουλειά του. Διάβαζε δυνατά τα γράμματα και έγραφε τις απαντήσεις για τους αναλφάβητους ηλικιωμένους, μοιραζόταν κι ο ίδιος τις χαρές αλλά και τις λύπες που κουβαλούσε, περπατούσε ατέλειωτα χιλιόμετρα. Μετέφερε τα νέα για 50 ολόκληρα χρόνια. Όμως εκείνη τη μέρα είχε και δικά του “νέα” να μεταφέρει. Ήταν η τελευταία του μέρα στη δουλειά και ήθελε να το πει σε όλους, να τους αποχαιρετήσει… τι παράξενο όμως… δε σας λέω άλλο… ως εδώ… τα υπόλοιπα έκπληξη.
Πώς προέκυψε η ιδέα να στείλετε έργο σας στο συγκεκριμένο διαγωνισμό και τι σημαίνει για εσάς και τη δουλειά σας το βραβείο αυτό;
Ήταν ένα βιβλίο που με την Ίριδα ξεκινήσαμε να δουλεύουμε σε ένα masterclass εικονογραφημένου βιβλίου στην Ισπανία πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Και επειδή το αγαπήσαμε, το δουλέψαμε χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σκοπό, όλο το Φθινόπωρο. Όπως οι περισσότεροι δημιουργοί έτσι κι εμείς, ψάχνουμε τί βραβεία και διοργανώσεις υπάρχουν. Και το Βραβείο Compostela το γνωρίζαμε και ως φανατικοί του εκδοτικού οίκου Kalandraka που τον θεωρώ εδώ και χρόνια κορυφή στην αισθητική και την “τρέλα” των επιλογών του κι όχι μόνο στον ισπανόφωνο κόσμο. Όταν ενημερωθήκαμε για την προθεσμία υποβολής, είχαμε επιτέλους και έναν λόγο για να ολόκληρώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Η βράβευση αυτή, είναι μια τεράστια, αναπάντεχη, απίστευτη χαρά. Και πιο πολύ γιατί μας γνώρισε καινούργιους μικρούς και μεγάλους φίλους του παιδικού βιβλίου και σε άλλα μέρη της Γης.
Περιμένατε να επιλεγείτε ανάμεσα σε 239 άλλες συμμετοχές; Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση όταν το μάθατε;
Όχι με τίποτα. Θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν το ήθελα σαν τρελός και δεν το ονειρεύτηκα πολλές φορές. Αλλά όχι, δεν το περίμενα να συμβεί κιόλας. Είναι πολλοί οι επαγγελματίες που συμμετέχουν και πολλές οι καλές δουλειές. Πολλές φορές το επίπεδο των δουλειών είναι τέτοιο που ο Kalandraka εκδίδει τελικά και βιβλία που συμμετείχαν αλλά δεν κέρδισαν.
Η «πορεία» σας στο παιδικό βιβλίο πάει πίσω στο 1999, όταν εκδόθηκε η «Κοκκινοσκουπίτσα». Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε αρχικά στην συγγραφή παιδικών βιβλίων και τί διαφορές βλέπετε με το τώρα, 17 χρόνια και 42 βιβλία μετά;
Με γοήτευσε το «παιχνίδι» που κρύβει το γράψιμο για παιδιά. Όταν μεγαλώνεις και ντρέπεσαι λίγο ή δεν έχεις τόσο συχνά την ευκαιρία να παίζεις με τις ώρες με τα παιχνίδια σου, να επινοείς φανταστικούς κόσμους, ήρωες και γεγονότα, τότε το γράψιμο για παιδιά είναι ένα απολαυστικό υποκατάστατο. Δεκαεπτά χρόνια και τόσα βιβλία μετά… γίνεσαι πολύ-πολύ πιο απαιτητικός από τον εαυτό σου. Και πιο δύσκολος στο τί σε ενθουσιάζει. Αισθάνεσαι ότι η ευθύνη που κουβαλάει αυτό που διάλεξες να κάνεις, όλο και μεγαλώνει. Κοιτάζεις πίσω τη διαδρομή. Αναγνωρίζεις με αγάπη τα λάθη που σε έκαναν καλύτερο και αισθάνεσαι πολύ, πάρα πολύ τυχερός, για τους συνεργάτες που συνάντησες στο δρόμο και προχωρήσατε παρέα.
Τι είναι αυτό που σας συναρπάζει πιο πολύ στο παιδικό βιβλίο;
Η δημιουργική ελευθερία που σου εξασφαλίζει το γεγονός ότι σε μια ιστορία για παιδιά μπορεί να συμβεί και το πιο θεότρελο πράγμα. Και η ικανοποίηση που σου χαρίζει η πίστη ότι γράφοντας για παιδιά μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Ότι συμμετέχεις σε μια μυστική, παγκόσμια συνωμοσία δημιουργών, που σκοπό έχει να κάνει σιγά-σιγά, χωρίς οι άλλοι να το καταλάβουν, τον κόσμο πιο δίκαιο, πιο ανοιχτό, πιο όμορφο.Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή σας σαν συγγραφέας που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;Από τις εκατοντάδες στιγμές που βρέθηκα μαζί με παιδιά σε σχολεία, βιβλιοπωλεία, πλατείες, βιβλιοθήκες και γελάσαμε μαζί διαβάζοντας φωναχτά, δεν έχω ξεχάσει ούτε μία. Αλήθεια όμως.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το 2017;
Πολλά και διάφορα. Σε ό,τι αφορά τα βιβλία, να τελειώσω τις καινούργιες διασκευές του Βερν με την Ίριδα Σαμαρτζή. Να δω το βραβευμένο μας ισπανικό βιβλίο να βγαίνει και στα ελληνικά. Να ολοκληρώσουμε τα μυστικά σχέδιά μας με τη Μυρτώ Δεληβοριά. Να σαλπάρουν άλλα δύο Καράβια από αυτά που ναυπηγούμε με τη Μαρία Αγγελίδου. Να πείσω τον εκδότη να με στείλει με τον Πέτρο Μπουλούμπαση στην Ιαπωνία να παρουσιάσουμε το Οχ χταπόδι… που κυκλοφόρησε στα ιαπωνικά και να δοκιμάσουμε μετά διάφορα σούσι. Να καταφέρω να ξεκλέψω χρόνο και χρήματα για να πάω -επιτέλους- στην Εκθεση της Μπολόνια. Να συναντήσω πολλούς καινούργιους και παλιούς φίλους σε προγραμματισμένες εκδηλώσεις στην Κόρινθο, τη Μυτιλήνη, τη Θεσσαλονίκη, την Κύπρο και αλλού. Να κάνουμε με την Αλεξάνδρα Κ* τον Δινώσαυρό μας τόσο διάσημο, που να μην μείνει σχολείο χωρίς να στήσει φέτος μια δράση προσφοράς για χάρη του. Να πάω -αν γίνεται και όλες τις Κυριακές του χρόνου- να ξαναδώ την Πόλη που έδιωξε τον Πόλεμο στην Παραμυθοχώρα, με τη Μαρία και τη Σπυριδούλα Παπαγεωργίου και τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά. Να τελειώσω το καινούργιο μου site που το έχω αφήσει μισό. Και άλλα που τώρα ξεχνώ, αλλά τα έχω γράψει στο πολυσέλιδο τετράδιο με τις ιδέες και τις εκκρεμότητές μου.
Πηγή: Κόκκινη Αλεπού
