#Bookblog

W. Somerset Maugham, Βροχή

Έξω έβρεχε, έβρεχε αδιάκοπα, ανελέητα, με μια άγρια μοχθηρία,
πολύ κοντινή στα ανθρώπινα πράγματα.

Ο γιατρός Μακφαίηλ κάπνιζε την πίπα του, ο ιεραπόστολος τούς μίλησε για το έργο του στα νησιά. Όταν φτάσαμε εκεί για πρώτη φορά, η έννοια της αμαρτίας τούς ήταν άγνωστη, εξήγησε. Παρέβαιναν και τις δέκα εντολές, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αμαρτάνουν. Πιστεύω πως αυτό ήταν το δυσχερέστερο κομμάτι της δουλειάς μου, το πώς να ενσταλάξω στους ιθαγενείς το αίσθημα της αμαρτίας.

“Βλέπετε, η εξαχρείωσή τους ερχόταν τόσο φυσικά ώστε δεν κατόρθωναν να αντιληφθούν την προστυχιά τους. Αυτό που το θεωρούσαν φυσική συμπεριφορά εμείς έπρεπε να τους δείξουμε ότι συνιστούσε αμάρτημα. Έπρεπε να τους πείσουμε πως αμαρτία ήταν όχι μόνο η μοιχεία, το ψέμα και  κλοπή, αλλά και η γύμνια του κορμιού τους, ο χορός και η αποχή από την εκκλησία. Τους βοήθησα να καταλάβουν πως ήταν αμαρτία τα κορίτσια να αποκαλύπτουν τον κόρφο τους και οι άντρες να μη φορούν παντελόνι”.
“Με ποιό τρόπο;” ρώτησε ο γιατρός, χωρίς να κρύβει την έκπληξή του.
“Θέσπισα πρόστιμα. Είναι προφανές ότι για να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι πόσο έκλυτη είναι η διαγωγή τους δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την τιμωρία. Τους τιμωρούσα με πρόστιμο αν δεν έρχονταν στην εκκλησία, τους τιμωρούσα με πρόστιμο αν χόρευαν. Τους τιμωρούσα με πρόστιμο αν ντύνονταν άσεμνα. Είχα ορίσει ταρίφα”.

*

Η πεζογραφία του Μωμ είναι περίφημη για την αμεσότητα, την αστική καταβολή της και τη γυαλάδα της. Όπως όλο σχεδόν το λογοτεχνικό έργο του, η Βροχή γράφεται με ελάχιστα στολίδια, δίνοντας με εμμονή έμφαση στην αφηγηματική ροή. Ο Μωμ θεωρεί τον εαυτό του πρωτίστως αφηγητή και δευτερευόντως λογοτέχνη, αλλά η Βροχή διαψεύδει τη συγγραφική του σεμνότητα. Δεν στήνει απλώς ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό παιχνίδι της ηθικής απέναντι τον πειρασμό, την αμαρτία και τη σωτηρία, αλλά πλέκει και μια κοφτερή ή και αλληγορική κριτική στην αποικιοκρατική επιβολή του λευκού άνδρα.


Δείτε το βιβλίο εδώ







© 2024 PROSPERUS Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
  ^