#Bookblog

Ο Κλέφτης των Ποδηλάτων

...ειδικά στη Ρώμη, τα θύματα κλοπής ποδηλάτων υποτάσσονται στη μοίρα τους, ενώ εγώ δεν έδειχνα καμία διάθεση να υποταχθώ. Οι περισσότεροι αποδέχονται την ιδέα του ποδηλάτου τους σε χέρια ξένου αναβάτη. Δεν χάνουν τον καιρό τους τρέχοντας πίσω από κλέφτες. Στη Ρώμη ο χρόνος είναι πλέον χρήμα, όπως στο Λονδίνο. Κι ίσως μόνον εγώ, λόγω της ιδιότητάς μου ως καλλιτέχνη φιλοσόφου, να μπορώ να έχω την πολυτέλεια, την απολαυστική άνεση, να μεταμορφώνομαι σε ιδιωτικό αστυνομικό και να ψάχνω για μέρες ολόκληρες ένα κλεμμένο ποδήλατο. Είναι κάτι που δεν εννοώ να το αφήσω να περάσει έτσι, γιατί, κατά βάθος, θεωρώ πως είναι τέχνη να ξαναβρίσκεις κάτι που έχεις χάσει.

Ένας καλλιτέχνης πέφτει θύμα κλοπής του ποδηλάτου του στη μεταπολεμική Ρώμη. Στην εναγώνια αναζήτησή του, σε μια διαρκή παλινδρόμηση μεταξύ χιούμορ και θυμού, έρχεται αντιμέτωπος με τη συνενοχή και την αλληλεγγύη, καθώς συναναστρέφεται με κάθε καρυδιάς καρύδι: ψεύτες, απατεώνες, φτωχοδιάβολους, αλλά και ευγενικούς, καλοπροαίρετους ανθρώπους. Αναμετριέται διαρκώς με ηθικά διλήμματα, μεγάλες προσδοκίες και, ασφαλώς, απογοητεύσεις. Κι ενώ μαθαίνει από τα λάθη του,  προχωράει ολοένα και περισσότερο προς την εξιχνίαση του εγκλήματος.
Ο Μπαρτολίνι με ευφυή τρόπο χρησιμοποιεί το πρόσχημα της αναζήτησης του κλεμμένου ποδηλάτου για να χαρίσει τον αναγνώστη μια μαγευτική και απολαυστική περιδιάβαση στην Αιώνια Πόλη. Καθώς ο ήρωας περιπλανιέται στα στενοσόκακα και τις αγορές της Ρώμης, μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται ένα μωσαϊκό από χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες, στιγμιότυπα και αλήθειες με μια εντυπωσιακά διαχρονική υφή.
Η κινηματογραφική γραφή του βιβλίου δικαιολογημένα ενέπνευσε τον Βιτόριο ντε Σίκα, ώστε να το χρησιμοποιήσει ως βάση για το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του, που έμελλε να αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.

«…µάλλον έπαιξε ρόλο το ότι είχα πια ήδη αρχίσει να κάνω τα πρώτα µου ντοκιµαντέρ, για να καταλάβω την άφθαστη µαεστρία τόσο του σεναριογράφου Ζαβατίνι όσο και του σκηνοθέτη Ντε Σίκα. Που δεν ήταν άλλη από µια αντίφαση: Από τη µια δηλαδή ο απέραντος σεβασµός τους στην πραγµατικότητα που περιγράφει άψογα το βιβλίο του Λουίτζι Μπαρτολίνι από το οποίο εµπνεύστηκαν, και από την άλλη η αριστοτεχνική απόδοσή της από δυο µάγους που µας έπεισαν ότι όλα όσα βλέπουµε γίνονται τυχαία µπρος σε µια κάµερα παρατηµένη στα σοκάκια της Ρώµης. Ένα ντοκιµαντέρ χωρίς δηµιουργό, µόνο µια κάµερα, η οποία σαν να παίρνει από µόνη της κάθε τόσο µπρος καταγράφει το πιο ασήµαντο δίπλα στο πιο σηµαντικό που συµβαίνει µπροστά της.»
από τον πρόλογο του Σωτήρη Γκορίτσα








© 2024 PROSPERUS Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
  ^