#Bookblog
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου γεννήθηκε στα Δίκαια του Έβρου και κατοικεί στην Αθήνα. Έχει δημοσιεύσει δεκατέσσερα μυθιστορήματα ενηλίκων, ένα νεανικό μυθιστόρημα και δύο βιβλία για παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας, ενώ έχει συμμετάσχει σε τρεις συλλογές διηγημάτων. Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων. Το μυθιστόρημά του ΟΙ ΕΦΤΑ ΟΥΡΑΝΟΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ τιμήθηκε με το Βραβείο Σύγχρονου Ελληνικού Μυθιστορήματος, ενώ ΤΟ ΑΣΤΡΟΛΟΥΛΟΥΔΟ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στο πλαίσιο του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας. Επίσης, το μυθιστόρημα ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2010, ενώ το ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ υποψήφιο για το ίδιο βραβείο το 2012, όπου και κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις ψήφους των αναγνωστών και των Λεσχών Ανάγνωσης. Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ έχει γράψει και τα πολιτικά θρίλερ SΦΑΓΕΙΟ SΑΛΟΝΙΚΗΣ και ΜΑΥΡΗ ΑΥΓΗ με το ψευδώνυμο ΘΑΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ.
«Εύχομαι να ζήσεις σ¢ ενδιαφέροντες καιρούς…»
Ευλογία και κατάρα συνάμα τούτη η ευχή που δίνουν οι άνθρωποι στη μακρινή Κίνα. Υπάρχουν χρόνια βαριά, ασήκωτα στους ώμους των περισσοτέρων. Όταν τα γεγονότα τούς παρασέρνουν και τους στροβιλίζουν σαν πολυκαιρισμένα χαρτιά στον άνεμο, όταν όλα ανατρέπονται γύρω τους, όταν η Ιστορία ή η μοίρα αλληστρατίζει τις ζωές τους, όταν όλα τα γνώριμα, τα οικεία, τα καθησυχαστικά χάνονται· σύμβολα, μέρη κι άνθρωποι.
Τέτοιοι «ενδιαφέροντες» καιροί ξημέρωσαν τον Απρίλη του ¢67 στην πατρίδα μας, τέτοιοι «ενδιαφέροντες» καιροί έβαλαν τον λαό μας στον γύψο για εφτά ολόκληρα χρόνια. Η Χούντα, απότοκο ασφαλώς μιας δημοκρατίας άρρωστης και μιας φαυλοκρατίας ευημερούσας, έφερε μαζί της τα πεσκέσια κάθε Χούντας, κόκκινης ή μαύρης, που πρεσβεύει πως κατέχει το αλάθητο και δικαιούται να διαφεντεύει τις ζωές των ανθρώπων αδίστακτα και απόλυτα. Κυνηγητά, συλλήψεις, απομόνωση και «περάστε από το τμήμα δι¢ υπόθεσίν σας». Φυλακίσεις, βασανισμοί και εξορίες για να επιβληθεί η περιώνυμη «τάξις εις άπασαν την επικράτειαν».
Ενδιαφέροντες και σκοτεινούς καιρούς γυρεύω κι εγώ να ψηλαφήσω σε κάθε μυθιστόρημά μου. Μετά τον Εμφύλιο, η περίοδος της Χούντας απασχόλησε επί μακρόν τη σκέψη μου. Εξαφανισμένη παντελώς κι αυτή η ιστορική περίοδος απ¢ τα βιβλία των σχολειών μας. Ολίγος Θεοδωράκης και ολίγος Ρίτσος σε μια γιορτή, τραγούδια και περηφάνια για την ηρωική αντίσταση των φοιτητών, αυτά τα σύντομα κάθε Νοέμβρη κι από δω παν κι άλλοι, δημοκρατικά ευτυχείς. Ούτε λέξη αυτοκριτικής, ούτε λέξη για την ανοχή που επέδειξε η ελληνική κοινωνία στη Χούντα, ένα μεγάλο μέρος και συμπαράσταση. Κουβέντα για τα αίτια που οδήγησαν τον περισσότερο κόσμο ν¢ αναπολεί «έναν λοχία να βάλει τάξη». Ούτε μια εξήγηση για το ότι η πρώτη μαζική αντίδραση ήρθε έξι χρόνια αργότερα, με την Κατάληψη της Νομικής το 1973. Το μόνο που υπήρχε εν αφθονία ήταν άσματα ηρωικά και σπαραξικάρδια από τους λαμπρούς διανοούμενους και τους πολιτικούς αστέρες, που κατέφυγαν με αμερικανικά διαβατήρια και ευρωπαϊκές παρεμβάσεις στην ασφάλεια του εξωτερικού, κι από εκεί, ανάμεσα σε σαρντονέ και Μπρι, σήκωναν τα μπαϊράκια του αγώνα, καλώντας τον έρμο ελληνικό λαό να επαναστατήσει ενάντια στην «επανάσταση».
Μα υπήρχαν κι οι άλλοι ευτυχώς. Αυτοί που απέφυγαν τα παχιά κι ασφαλή λόγια, αυτοί που δε δίστασαν, αυτοί που πάλεψαν με πλήρη επίγνωση των συνεπειών. Ο Αλέκος Παναγούλης πρώτα απ¢ όλα, ο Σπύρος Μουστακλής έπειτα, ο Νικηφόρος Μανδηλαράς και κάποιοι ακόμα, Δον Κιχότες μάλλον παρά επαναστάτες μ¢ ασκέρια, λαμπρές φιγούρες που φώτισαν τα σκοτάδια όσο μπόρεσαν, που αγωνίστηκαν, που φυλακίστηκαν, που εξορίστηκαν, που βασανίστηκαν ανελέητα. Κοντά τους, δίπλα τους, εκατοντάδες απλοί άνθρωποι που οι ζωές τους παρασύρθηκαν απ¢ τους ενάντιους ανέμους, που κανείς δε νοιάστηκε για την περίπτωσή τους, άνθρωποι καθημερινοί, της «διπλανής πόρτας».
Με τέτοιους ανθρώπους θέλησα να καταπιαστώ και πάλι, καταπώς είχα κάνει και στην Τετραλογία του Εμφυλίου. Με ανθρώπους που τα ονόματά τους δεν ακούγονται μήτε σε σχολικές γιορτές, μήτε σε θούριους λαϊκούς και ποιήματα επαναστατικά για τσουκάλια, συντρόφους, αίματα, χώματα και γροθιές υψωμένες. Τέτοιοι άνθρωποι μ¢ απασχόλησαν, που αγωνίστηκαν να επιβιώσουν μέσα στις συμπληγάδες, που δεν είχαν διαβατήρια για να το σκάσουν απ¢ την κόλαση, που η ελπίδα, πολλές φορές κι η αγάπη, ήταν τα μόνα τους αναχώματα, τα μόνα τους όπλα. Τέτοιοι άνθρωποι κυριαρχούν σε τούτο το μυθιστόρημα, με αυτούς θ¢ ανταμώσετε όσοι μου κάνετε την τιμή να διαβάσετε τις σελίδες του.
Εύχομαι, κι ελπίζω, πως δε θα το μετανιώσετε ούτε αυτή τη φορά…
Φιλικά,
Θοδωρής Παπαθεοδώρου
- ***
Οι Ζωές του Ανέμου είναι το πολυαναμενόμενο δεύτερο μέρος της διλογίας που ξεκίνησε πέρσι με τις Ζωές του Φθινοπώρου και αποτελεί το πορτρέτο μια κυνηγημένης γενιάς.
