#Bookblog

Η λογοκρισία είναι το εργαλείο όσων έχουν την ανάγκη να κρύψουν πργματικότητες από τον εαυτό τους και από άλλους. Ο φόβος τους είναι μονάχα η ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν το πραγματικό, και δεν μπορώ να ξεσπάω την οργή μου εναντίον τους, απλώς νιώθω αυτή την απαίσια θλίψη. Κάπου, στην ανατροφή τους, θωρακίστηκαν απέναντι στα συνολικά γεγονότα της ύπαρξής μας. Διδάχτηκαν να κοιτάζουν μόνο προς έναν δρόμο ενώ υπάρχουν πολλοί δρόμοι.

*****

Οι γυναίκες είναι καλύτερες από εμάς. Όλες, έως την τελευταία. Δεν υπάρχει αυτό που λένε πουτάνα. Όλες τους με έχουν ληστέψει και κοπανήσει και βρίσει, και, δηλώνω, δεν υπάρχει αυτό που λέμε πουτάνα. Οι γυναίκες δεν είναι έτσι φτιαγμένες. Οι άντρες είναι. Η λέξη είναι πουταναριό. Ήμουν πουτανιάρης. Ακόμα είμαι. Αλλά ας πάμε παρακάτω.

*****

...είμαι στα χωρίσματα με αυτή τη γυναίκα, και τα σωθικά μου κρέμονται απέξω, όλη αυτή η φάση. Προσπαθώ να κολλήσω τα κομματάκια μου ώστε να ετοιμαστώ για τον επόμενο πόλεμο, έτσι, στο μεταξύ, το γράψιμο έχει κολλήσει με όλα τα άλλα, και δεν έχω υπερβολικό υλικό. Το πρόβλημα μου είναι ότι δε με απορρίπτουν πολύ. Σκατά, είναι απαίσιο..

*****

...σας έστειλα την ιστορία επειδή σκέφτηκα ότι και οι δυο σας μπορεί να καταλάβετε. Ότι και οι κανίβαλοι άνθρωποι είναι, όπως οι αράχνες είναι αράχνες. Εννοώ, ότι έχεις ανάγκη το έχεις ανάγκη, είναι φυτεμένο εκεί. Τα ήθη είναι απλώς η δημοκρατική ή φασιστική συγχώνευση των μυαλών που βλέπουν την ίδια εικόνα, φόρμουλα, κώδικα ή οτιδήποτε. Όλα είναι βασικά. Καμία διαφωνία. Οι καλοί τύποι δεν τον παίρνουν, έτσι δεν είναι;

*****

...Tο βασικό σφάλμα του ήταν πως παραέγραφε καλά- οι μεταξένιοι ήχοι σχεδόν έκρυβαν το νόημα, και, φυσικά, αυτό το παιχνίδι παίζουν οι περισσότεροι κωλοποιητές: θέλουν να φαίνονται πιο εμβριθείς απ ό,τι είναι, να ρίχνουν μικρά απολαυστικά λεπτοδουλεμένα βελάκια και μετά να αποσύρονται στις ασφαλείς ανέσεις τους. Η ζωή γίνεται πιο πραγματική για μένα, αλλά η ποίηση, στο μεγαλύτερο μέρος της, φαίνεται να παραμένει ίδια. Όποιο τεύχος κι αν πάρω από το Poetry του Σικάγου των τελευταίων δέκα ετών, νιώθω πως με έχουν πιάσει κορόιδο, και είναι πιθανό να μας έχουν όντως. Το πρόβλημά μας είναι ότι χάβουμε την υποτιθέμενη ανωτερότητά τους, κι έτσι ΓΙΝΟΝΤΑΙ ανώτεροι. Ωστόσο, καταλήγουν να γράφουν στο The New Yorker και να πεθαίνουν, κι εμείς καταλήγουμε να δουλεύουμε στο ανθρακωρυχεία και να πεθαίνουμε, οπότε έχει καμιά σημασία;


Δείτε το βιβλίο εδώ