Η μάσκα του κόκκινου θανάτου

Ο αναγνώστης που για πρώτη φορά διαβάζει τις ιστορίες του Πόε, παρατηρεί αμέσως την πρωτοτυπία και την ευφυΐα τους. Ο Πόε ήταν ένας εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος. Η ταχύτητα με την οποία μπορούσε να καταλάβει φιλοσοφικές και μεταφυσικές ιδέες ήταν τόσο αξιοσημείωτη όσο και η ικανότητα του να αφομοιώνει θεωρίες της γραμματικής, νέες τυπογραφικές μεθόδους και πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις. Κι όμως, η πρωτοτυπία και η ευφυΐα είναι το λιγότερο απ αυτά που προσφέρει ο Πόε στον αναγνώστη. Οι καλύτερες ιστορίες του ξεπηδούν χωρίς αμφοβολία από μια ψυχοπαθή πλευρά της προσωπικότητάς του, αλλά κι αυτό είναι λίγο, γιατί κανένας άλλος ψυχοπαθής διανοούμενος δεν έγραψε σαν τον Πόε. Είναι μάταιο να προσπαθήσουμε να τον εκτιμήσουμε με τα κριτήρια που συνήθως εφαρμόζονται στη φιλολογία: μας μεταδίδει κάτι που είναι ουσιαστικά ένας προσωπικός τρόμος και πόνος, και αντιδρούμε κατ ουσία προσωπικά, όχι όπως αντιδρούμε στον Τολστόι και τον Τρόλοπ. [...]