Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ [2]

Η φοιτήτρια Βιργινία Παγώνη διακόπτει τις σπουδές της στην Αθήνα κι επιστρέφει στα Χανιά. Με την αυτοκτονία του πατέρα της πάντα στην πλάτη, αντιμέτωπη με τις ματαιωμένες ερωτικές σχέσεις, τη μοναξιά, τη θλίψη. Αφοσιώνεται με προσκοπική διάθεση στον υπέργηρο και ανήμπορο παππού της. Θα πέσει στα χέρια της ένα αντίγραφο που θα την ταράξει. Ο αδελφός της μητέρας της, εν τω μεταξύ, θα της εμπιστευτεί τα τετράδια του παππού, ένα ημερολογιακής υφής αναδρομικό χρονικό της ζωής του. Από μέρα σε μέρα, αργά κι επώδυνα, η Βιργινία, με εργατικότητα μυρμηγκιού και εκλεκτικότητα μέλισσας, μέσα από τον μύθο του παππού της χώνεται όλο και πιο βαθιά στην Ιστορία, ενώ ταυτοχρόνως αναζητάει τον δικό της μύθο, τη δική της συνείδηση. Όταν αρχίζει πια τον εσωτερικό της μονόλογο, εμπλουτισμένο και διευρυμένο αντιστικτικά από άλλες και διαφορετικές φωνές, ενσωματώνοντας σταδιακά στη δική της την αφήγηση του παππού, όλα μοιάζουν να έχουν συντελεστεί φιλτραρισμένα απ την επίγνωση ότι το δίκιο στην ιστορική εκδοχή του είναι ζόρικο πολύ. Κι όσο πιο ζόρικο τόσο και πιο συχνά λημεριάζει με τ άδικο.