Το μέγεθος της τραγωδίας

Ο Κιμ Μονζό γράφει ένα μεγάλο μυθιστόρημα για τα πάθη της μικρής μας καθημερινότητας, για τον έρωτα, τη λαγνεία, το μίσος, την αποξένωση, για το ποτάμι του χρόνου που δεν γυρίζει πίσω και οδηγεί στο αναπότρεπτο τέλος· με το αιχμηρό του χιούμορ ξύνει την επιφάνεια των πραγμάτων για να αποκαλύψει, μέσα από τις φάρσες που σκαρώνει η ίδια η ζωή, το μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας, που συχνά μοιάζει με κωμωδία. Ο Ραμόν-Μαρία εκπληρώνει επιτέλους τον μεγάλο του πόθο των τελευταίων εβδομάδων: να ρίξει στο κρεβάτι την ντίβα του θεάτρου στο οποίο εργάζεται και ο ίδιος. Προτού ωστόσο φτάσει η ευφρόσυνη, για τον ίδιο και τη σύντροφό του, στιγμή της ερωτικής ικανοποίησης, μεσολάβησαν στιγμές που φοβήθηκε ότι δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο ρόλο του καλού εραστή. Όμως ο ανδρισμός του εντέλει δεν τον πρόδωσε. Μόνο που αυτή η λύση της παρ ολίγον τραγωδίας θα εξελιχθεί η ίδια σε τραγωδία, καθώς η στύση του, το αντικείμενο του πόθου των ερωμένων του, θα γίνει πια μόνιμη...