Μετά τη βαρβαρότητα

Μετά την κατάρρευση του Τοξικού Θαύματος στις ΗΠΑ και την αναστάτωση της Ευρωζώνης, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, καλοκαίρι του 2011, το αμερικανικό χρέος, έτσι όπως πλησιάζει τη συνταγματικώς προκαθορισμένη οροφή των 14,3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, απειλεί να τινάξει την παγκόσμια οικονομία στον αέρα. "Πρόοδος" και όλεθρος βαδίζουν χέρι χέρι. Διαδοχικές καταρρεύσεις-απόδειπνα της αμετροέπειας, πρελούδια βαρβαρότητας. Ευτυχώς για την Ιστορία, τουλάχιστον σε τούτη την πλανητική κοινότητα, ισχύει το ανέφικτο της κοινωνικής αλλοτρίωσης. Κάτι πάντοτε βρίσκεται να απομυθοποιήσει τα ποσοτικά και να πυροδοτήσει τα επόμενα ποιοτικά άλματα. Αλήθεια, πόσο εύκολα μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα; Πόσο μπορεί να αισιοδοξεί κανείς πως τα νέα κοινωνικά κινήματα, εκείνα που ξεπροβάλλουν κάπως αμήχανα, θα ασχοληθούν συστηματικά με τις θεσμικές και κυρίως πολιτισμικές προϋποθέσεις μιας στρατηγικής αλλαγής πορείας, προς την κατεύθυνση αυτού που χαρακτηρίζω Βιωματικό Μινιμαλισμό; Πόσο ρεαλιστική μπορεί να θεωρείται η σταδιακή επικράτηση του Μέτρου σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου; Ένας εξορθολογισμός των ανθρωποδράσεων που δεν επιβάλλεται από κανέναν, αλλά βιώνεται και εδραιώνεται -μέσα από την κοινωνική του επαλήθευση- ως αξιακό πρόταγμα. Ως συναπόφαση των κοινωνιών του κόσμου να ξεπεράσουν το βαρυτικό πεδίο της βαρβαρότητας και να απολαύσουν, επιτέλους, τη μοναδική ωραιότητα του πλανήτη και τη θαλπωρή μιας ανθρωποκεντρικής κοινωνίας.