Μηδέν μηδέν μηδέν

Το να γράφεις για την κοκαΐνη είναι σαν να κάνεις χρήση. Θέλεις όλο και πιο πολλές ειδήσεις, πιο πολλές πληροφορίες, και καθώς όσες βρίσκεις είναι ζουμερές, δεν μπορείς πια να κάνεις χωρίς αυτές. Είσαι addicted. Ακόμα κι όταν ανάγονται σ ένα γενικό σχήμα το οποίο έχεις ήδη κατανοήσει, αυτές οι ιστορίες σε γοητεύουν για τις λεπτομέρειές τους. Και σου καρφώνονται στο κεφάλι, ώσπου μια άλλη -απίστευτη αλλά αληθινή- να πάρει τη θέση της προηγούμενης. Μπροστά σου βλέπεις τον πήχη του εθισμού, που άλλο δεν κάνει παρά να σηκώνεται, και παρακαλάς να μην πάθεις ποτέ στερητικό σύνδρομο. Γι αυτό συνεχίζω να τις συλλέγω σε βαθμό αηδίας, περισσότερο απ όσο είναι απαραίτητο, χωρίς να μπορώ να σταματήσω. Οι ειδήσεις αυτές είναι φλόγες που εξαπλώνονται και σε τυφλώνουν. Εκκωφαντικές γροθιές στο στομάχι. Γιατί όμως αυτό τον θόρυβο τον ακούω μόνο εγώ; Όσο πιο βαθιά κατεβαίνω στους ασπρισμένους απ την κόκα κύκλους της κόλασης, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος δεν ξέρει. Υπάρχει ένας ποταμός που κυλάει κάτω απ τις μεγάλες πόλεις, ένας ποταμός που πηγάζει απ τη Νότια Αμερική, περνά απ την Αφρική και διακλαδίζεται παντού. Αντρες και γυναίκες βαδίζουν στη Βία ντελ Κόρσο και στα παρισινά βουλεβάρτα, ξανασυναντιούνται στην Τάιμς Σκουέρ και περπατούν με το κεφάλι κατεβασμένο κατά μήκος των λονδρέζικων λεωφόρων. Μα δεν ακούν τίποτα; Πώς γίνεται να αντέχουν όλο αυτό τον θόρυβο;
Ρ.Σ