Αγνοια κινδύνου

Ο ύπνος δεν έρχεται ποτέ Πια ν’ ακουμπήσει πάνω μου. Οι νύχτες λεπταίνουν και τελικά εξαφανίζονται κι απομένει ένας ήλιος Σκληρός εκδικητής που με κοιτάζει κοχλάζοντας. Θυμάμαι τα παιδικά καλοκαίρια. Τις κοφτές ανάσες, τα γέλια, τον γενναιόδωρο ιδρώτα που με συντρόφευε τα κούφια, ήσυχα, αλλά τόσο εκκωφαντικά μεσημέρια. Μεγάλα, μακριά, αγαπημένα καλοκαίρια. Τα κουβαλάω πάντα μαζί μου στ’ ατέλειωτα ταξίδια μου. Ο Χρόνος τότε ήταν ταξίδι χωρίς τέλος. Τώρα σέρνεται, ίδιος φίδι, δείχνοντας την απειλητική του γλώσσα, Παραμονεύοντας στο σκοτάδι. Έτοιμος να επιτεθεί. Ως πότε θ’ αντιστέκομαι; Ποτέ δε φαντάστηκα πως θα σήκωνα τόσο μεγάλο βάρος. Πως κάποιες στιγμές θα ήταν τόσο πολύτιμες. Τόσο λίγες. Ποτέ δεν ένιωσα τόσο σκληρή στέρηση να μου θερίζει Το μυαλό. Η αγωνία είναι πια καθημερινότητα. Σχεδόν την έχω συνηθίσει.