Η τελευταία των ωραίων

Σε τούτη τη μικρή συλλογή ύστερων -ως επί το πλείστον- αφηγημάτων ωστόσο (με κορυφαίο το "Επιστροφή στη Βαβυλώνα"), ο τόνος είναι λιγότερο γιορτινός και περισσότερο νοσταλγικός, γλυκόπικρος, καμιά φορά έντονα και κυνικά αυτοσαρκαστικός ("Ο Πατ Χόμπυ αυτοπροσώπως", "Η χρηματοδότηση του Φίννεγκαν"), καθώς έχει μεσολαβήσει το μεγάλο Κραχ του 1929... 

Στα τρία απ τα πέντε κείμενα της συλλογής είναι έντονη η αντίστιξη ανάμεσα στα παρελθόντα "ξέγνοιαστα χρόνια" και σ εκείνα της Μεγάλης Ύφεσης (μια αντίθεση που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη από τους σημερινούς Έλληνες αναγνώστες). Τα κείμενα αυτά δίνουν την ευκαιρία στον Φιτζέραλντ να εξετάσει εκ των υστέρων -με νοσταλγία, με στοργή, αλλά και με κάποια απελπισία- τους τρόπους με τους οποίους ο ίδιος κι οι σύγχρονοί του επηρεάστηκαν από "το μεγαλύτερο, το πιο επιδεικτικό γλέντι της Ιστορίας".