Η ρωγμή των 7:45 μ.μ.

Ήταν 7:15 μ.μ. μιας Τετάρτης του Απρίλη του 20..., όταν ο καθηγητής Ιάσων λούστηκε από ένα υπερφυσικό φως, καθώς δίδασκε το μάθημα της Φυσικής στην τάξη Β1. Ο μοναχικός καθηγητής Ιάσων ανακαλύπτει ένα παράξενο παράθυρο βιτρό σε μία ξεχασμένη αίθουσα του σχολείου του. Ένας σαραντάρης νιώθει ότι τα όνειρα και οι αναμνήσεις του χάνουν τα πρίμα τους σαν γέρικες κασέτες, και το περιεχόμενο ακούγεται μουντό. Στην πλατεία Βάθης φέγγουν τα φώτα από το νυχτερινό γυμνάσιο· οι μαθητές αμίλητοι, με χέρια σκληρά και φαγωμένα. Στη λαϊκή ένας τσαντάκιας πιάνεται και παρακαλεί να μην το μάθει η μάνα του. Μακριά στο Βισμπάντεν οι Γερμανοί μαθαίνουν τον Μητροπάνο σε ένα βράδυ και πίσω στην Ομόνοια νοσταλγίες περασμένες από Φώτοσοπ. Αθήνα, νύχτα, η ώρα τρεις, χιονόνερο, αλλά ο Ντίνος βλέπει χιονόνειρο.
Ιστορίες. Παραλίγο. Και ιστορίες για το παραλίγο. Σαν μια ρωγμή που λίγο ανοίγει και ύστερα κλείνει, κι ανάμεσα να διαρρέει η ζωή. Σαν ανάμνηση να φεύγει, αλλά και να ξανάρχεται. Σαν υπόμνηση...