Αμόκ

Το Αμόκ, η εκτενέστερη και διασημότερη από τις ιστορίες, πραγματεύεται την απομόνωση και την απώλεια της λογικής και του εαυτού ενός γιατρού σε μια ζούγκλα των Τροπικών της Μαλαισίας. Στο Επεισόδιο στη λίμνη της Γενέβης ανακαλύπτεται γυμνός σε μια σχεδία ένας Ρώσος λιποτάκτης πολέμου. Στη Λεπορελλα, μια αλλόκοτη υπηρέτρια με ανύπαρκτη ζωή στο αρχοντικό ενός βαρόνου στις όχθες του Δούναβη, ερωτεύεται το αφεντικό της με καταστροφικές συνέπειες. Στο κλασικό και πολυδημοσιευμένο Στο φως του φεγγαριού έχουμε την ιστορία ενός ταπεινωμένου πάθους σ ένα μικρό γαλλικό λιμάνι, όπου βρίσκεται τυχαία ο αφηγητής-συγγραφέας, με ένα αριστοτεχνικό διφορούμενο τέλος. Στη Βεατρίκη Τσέντσι, με άλλο αφηγηματικό ύφος, ο Τσβάιχ αναδιαπραγματεύεται έναν αιμοσταγή θρύλο μέσα από την Ιστορία, δίνοντας μια νέα ποιητική διάσταση στο τραγικό και καταστροφικό πάθος. "Τα αινίγματα της ψυχής έχουν πάνω μου αλλόκοτη κι έντονη, σχεδόν ανησυχητική επίδραση. Τρώγομαι να καταλάβω, η ανάγκη να διακρίνω αιτίες κι συσχετισμούς κυλάει στις φλέβες μου. Και οι παράξενοι άνθρωποι μπορούν με την παρουσία τους και μόνο να με οδηγήσουν σε παροξυσμό: Θέλω να τους καταλάβω με το ίδιο πάθος που φουντώνει μέσα μου όταν ποθώ μια γυναίκα". "Όλοι όσοι φτάνουν εδώ τα ίδια όνειρα ονειρεύονται. Αλλά μέσα σ αυτήν την αόρατη φυλακή, σαν κάτω από το γυάλινο σκέπαστρο ενός κλειστού θερμοκήπιου, νιώθεις σιγά σιγά τη δύναμή σου να στραγγίζει. Ο πυρετός -που τον αρπάζεις, όσα κινίνα κι αν καταπίνεις- σε λιώνει. Βουλιάζεις στην κούραση και στη χαύνωση. Στη νωθρότητα. Καταντάς ασπόνδυλο, μαλάκιο. Χωρίς να το αντιληφθείς καν, αποκόβεσαι από την πραγματική σου ύπαρξη, του Ευρωπαίου, όταν φεύγεις από τις μεγάλες πόλεις και έρχεσαι σ ετούτα τα καταραμένα χωριά τα χαμένα μέσα στους βάλτους. Κι αργά ή γρήγορα σε βρίσκει και σένα όπως όλους το μοιραίο χτύπημα: άλλοι μεθούν, άλλοι καπνίζουν όπιο, άλλοι γίνονται βάναυσοι σαν τ άγρια θηρία - μια δόση τρέλας δεν τη γλιτώνει κανείς".