Το τρένο και ο Φώκνερ

Οι άνθρωποι του περιθωρίου, ο φόβος της μοναξιάς, τα μυστικά που κρύβουν οι κλειστές πόρτες των σπιτιών και η πόλη που εγκλωβίζει όνειρα και διαψεύδει ελπίδες είναι τα συστατικά στοιχεία των ποιημάτων του Νίκου Φρατζέτη. Ποιήματα με σαφή σκηνοθεσία, επιλέγουν συνειδητά την πεζολογική υφή, την ειρωνεία και τον σαρκασμό προκειμένου να επιτύχουν την επικοινωνία με τον αναγνώστη.

"Το τρένο και ο Φώκνερ" είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Νίκου Φρατζέτη μετά την "Υπακοή" (εκδόσεις Άπαρσις, 2012).


ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΚΑΙ Ο ΦΩΚΝΕΡ

Ταξιδεύω στα τρένα της πόλης.
Βουλιάζω στον κόσμο.
Μέσα στη βιασύνη, στο φόβο.
Αμήχανα γέλια, αδιάφορες κουβέντες, ένας επιβάτης διαβάζει Φώκνερ μειδιώντας.
Αδειάζω το βλέμμα μου στο ψεύτικο φως των βαγονιών.
Γυρίζω αλλά δεν φεύγω ποτέ.
Στην ασφάλεια των δικών μου φόβων, των δικών μου ιδιοτροπιών.
Αναμένοντας πάντα την επόμενη μέρα.
Να με χωνέψει ξανά το βαγόνι του τρένου, να δω πάλι τον επιβάτη με τον Φώκνερ,
τον άπληστο ζητιάνο να ζητά ελεημοσύνη, τις βρώμικες γριές να μασουλάνε κατάρες.
Μια ρουτίνα που αλλάζει ντύμα μέρα τη μέρα.
Μια ψίχα ελπίδας ότι κάποτε θα εκτροχιαστεί και αυτό το τρένο.