Η επιστροφή του Ζαρατούστρα

Μία από τις εκπληκτικές πτυχές της καριέρας του μεγάλου Γερμανού συγγραφέα είναι η διορατικότητα και η συνέπεια που χαρακτήριζαν τις απόψεις του, το πάθος με το οποίο ενστερνίστηκε τον πασιφισμό και τον διεθνισμό από τις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως το τέλος της ζωής του. Από τον Σεπτέμβριο του 1914 άρχισε να γράφει τα αντιπολεμικά του κείμενα με κορυφαία στιγμή τη δημοσίευση, το 1919, την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε το εμβληματικό του μυθιστόρημα Ντέμιαν, του δοκιμίου του "Η επιστροφή του Ζαρατούστρα".

Σ’ αυτό, ο συγγραφέας προτρέπει τη γερμανική νεολαία να απομακρυνθεί από τους κίβδηλους θεούς του εθνικισμού και του μιλιταρισμού που οδήγησαν τη χώρα τους στην άβυσσο. Γι’ αυτές τις απόψεις του χαρακτηρίστηκε "προδότης" και "οχιά" στη Γερμανία, όμως εκείνος, επιχειρώντας να περιγράψει την ουσία του εγχειρήματός του, θα απαντούσε: "Προσπάθησα να καθοδηγήσω τον αναγνώστη όχι στο θέατρο του κόσμου με τα αναρίθμητα πολιτικά του προβλήματα αλλά στον εσώτερο εαυτό του, μπροστά στο δικαστήριο της προσωπικής του συνείδησης". Ένα τολμηρό, καθοδηγητικό κείμενο, το οποίο, στην παρούσα έκδοση, συμπληρώνεται με το αφήγημα "Ο Ευρωπαίος", μια παραβολή για τη στειρότητα της διάνοιας, όταν αποκόπτεται από τη ζωή.