Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας

Πώς αφηγείσαι μια κατακερματισμένη ιστορία;
Με το να γίνεσαι σταδιακά ο καθένας.
Όχι.
Με το να γίνεσαι σταδιακά το καθετί.

"Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας" μάς οδηγεί σ’ ένα εσωτερικό ταξίδι που διαρκεί πολλά χρόνια - από τις πολυπληθείς γειτονιές του Παλαιού Δελχί και τα λαμπερά πολυκαταστήματα της εκκολαπτόμενης νέας μητρόπολης μέχρι τα χιονισμένα βουνά και τις κοιλάδες του Κασμίρ και πέρα, όπου ο πόλεμος είναι ειρήνη και η ειρήνη πόλεμος, και πότε πότε "κηρύσσεται κανονικότητα".

Η Αντζούμ, που ήταν Αφτάμπ, ξετυλίγει ένα ξεφτισμένο περσικό χαλί σε ένα νεκροταφείο που αποκαλεί σπίτι. Ένα μωρό εμφανίζεται ξαφνικά, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, σε έναν σωρό από σκουπίδια στο πεζοδρόμιο. Η αινιγματική Τίλο είναι τόσο παρούσα όσο και απούσα στη ζωή των τριών αντρών που την αγάπησαν.

"Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας" είναι μια οδυνηρή ιστορία αγάπης και ταυτόχρονα μια αποφασιστική διαμαρτυρία, που γράφεται με ψιθύρους και κραυγές, με δάκρυα και μερικές φορές με γέλια. Οι ήρωές της είναι άνθρωποι που έχουν συντριβεί από τον κόσμο όπου ζουν και στη συνέχεια σώθηκαν από αγάπη και από ελπίδα. Για τον λόγο αυτόν, όσο εύθραυστοι κι αν είναι, δεν παραδίδονται ποτέ. Αυτό το γοητευτικό, υπέροχο βιβλίο επινοεί εκ νέου τι μπορεί να κάνει και να είναι ένα μυθιστόρημα. Και σε κάθε σελίδα του αποδεικνύει το χάρισμα της αφήγησης που διαθέτει η Αρουντάτι Ρόι.