Δύο διηγήματα: Νεκρολογία σε ντο ελάσσον. Ενοικιάζεται το έκτο πάτωμα

Αρχικά τα μυθιστορήματα του Θοδωρή Καλλιφατίδη περιέγραφαν τις συνθήκες της καθημερινής ζωής των μεταναστών στη σύγχρονη Σουηδία. Για να κατακτήσει όμως την επίλεκτη θέση του στη σύγχρονη σκανδιναβική πεζογραφία, συνέβαλαν και οι αυτοαφηγήσεις του. Οι αναπλάσεις, μέσω της μυθιστορηματικής φαντασίας, των βιωμάτων και αναμνήσεών του από τα παιδικά και νεανικά χρόνια στην Ελλάδα του ’40 και του ’50 και από τις δοκιμασίες της ενσωμάτωσής του, ως ξένου, σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Ωστόσο, εκτός από τα αυτοαναφορικά του τεκμήρια, το τι είδε, έπαθε και ένιωσε αυτός ο ίδιος, στα βιβλία του αναστηλώνεται το ιστορικό περίγραμμα της καθημαγμένης ελληνικής δεκαετίας του ’40. Η μετακίνηση από την ερειπωμένη επαρχία της Λακωνίας στην εξίσου ερειπωμένη μεταπολεμική Αθήνα και η επόμενη μετακίνηση προς την περίπου "εξωτική" και άγνωστη Σκανδιναβία χαρακτηρίζει το οδυσσεϊκό της ζωής του· την άρνησή του να ηττηθεί από τις παντοειδείς δυσκολίες. Αυτή η άρνηση είναι που τον όπλισε ως συγγραφέα να σταθεί απέναντι στην ίδια τη ζωή του, ελαφρύνοντας τις δραματικές της στιγμές με τη σάτιρα ή, ακόμα, με τη διακωμώδηση.

"Το αφηγηματικό έργο του Θοδωρή Καλλιφατίδη έχει υποστεί επιδράσεις από τις σπουδές του στη φιλοσοφία. Ο λόγος του, μέσα από τον οποίο περνάει και τους λόγους των άλλων προσώπων των βιβλίων του, είναι διαυγής, απο­στασιοποιημένος και λιτός· ο συχνά ειρωνικός τόνος τον βοήθησε να μειώσει την έντονη συγκίνηση και να ενισχύσει τη στοχαστική πλευρά του. Εκεί νομίζω ότι βρίσκεται και η κυρίως διαφοροποίηση του Θοδωρή Καλλιφατίδη από τους περισσότερους συνομήλικούς του Έλληνες συγγραφείς".
Αλέξης Ζήρας