Βενετία, Κέρκυρα, Κωνσταντινούπολη

Ο Καζανόβα δεν είναι ούτε στοχαστής ούτε φιλόσοφος, είναι η "άτυπη" μορφή μιας μυθιστορηματικής comedia που επωμίζεται πολλαπλούς ρόλους: τσαρλατάνος, απατεώνας, μυστικός απεσταλμένος, κληρικός, στρατιωτικός, τέκτονας, ταξιδιώτης... και λιμπερτίνος χάρη στην παρουσία της γυναίκας, το σώμα της οποίας γίνεται γοητεία, συγκίνηση, εμμονή και συνείδηση, εν τέλει, όλων όσων γράφει. Το αφηγηματικό του πεδίο είναι απολύτως διάφανο και ο ερωτισμός του δίχως ελιγμούς, υπεκφυγές ή επιφυλάξεις- η πρακτική θα πρέπει να ειδωθεί και να κατανοηθεί ως μια αιρετική άποψη, που ναι μεν υποστηρίζεται από τη γραφή αλλά σφυρηλατείται με τη βοήθεια μιας εικονοκλαστικής αφήγησης που απομακρύνει τα δεδομένα (τα στοιχεία από τα οποία δομείται ο λόγος του) από κάθε υποψία λογοτεχνικού συμβιβασμού ή προσαρμογής φραστικών περιστάσεων. Στον Καζανόβα η χρήση των λέξεων είναι εμμονή, αναζήτηση, ερωτική επιθυμία, αναζωπύρωση μνήμης και επίδειξη παρελθόντος προς δελεασμόν μέλλοντος.