Το τελευταίο δάκρυ

Έρωτες ανάμεσα σε τυραννόσαυρους και λάγνες τραπεζοθυρίδες. Ηλεκτρικές καρέκλες Υψηλής Ακροαματικότητας και μαγεμένα βιβλία, εκδικητικά φαντάσματα και ιδιότροποι τενόροι, η κρουαζιέρα της Νέας Δεξιάς και η Σχολή Υποχρεωτικής Τηλεθέασης, η ηθική του σκουληκιού και η ηθική του Σόνταρ, οι φλυαρίες της αριστεράς και η μιζέρια του κομφορμισμού, το Μέγαρο με τα Εννιά Θαύματα και ο πλανήτης Μπλέτον, αστακοί που μιλάνε και σαφάρι έργων τέχνης. Το τελευταίο δάκρυ είναι το διαυγές χρονικό της καθημερινής φρίκης, του σύγχρονου παράλογου, ενός ξεκαρδιστικά σουρεαλιστικού κόσμου, μέσα από τα βλέμμα και τα κωμικοτραγικά ευρήματα ενός συγγραφέα που ο ιταλικός τύπος δεν δίστασε να χαρακτηρίσει ως τον «εκρηκτικότερο συγγραφέα που διαθέτουμε». Το τελευταίο δάκρυ, είναι ένα ειρωνικό δάκρυ, ένα ανατριχιαστικό χαχάνισμα, η πεισματάρα ελπίδα που κρύβει κάθε νευρικό γέλιο...