#Bookblog

ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Στις Χίλιες και μία νύχτες υπάρχει η συμβουλή:
- Φύγε, φίλε! Εγκατάλειψε τα πάντα και φύγε! Σε τι χρησιμεύει το βέλος αν δεν εκτιναχτεί από το τόξο; Θα ηχούσε έτσι αρμονικά το λαούτο αν παρέμενε ξύλο;


ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ

Τις χρονιές 1975 και 1976, πριν και μετά το πραξικόπημα της πιο στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας την Αργεντινή, οι απειλές έπεφταν βροχή, κι όσοι σκέπτονταν εξαφανίζονταν ως ύποπτοι, στην ομίχλη του τρόμου.
Ο Ορλάντο Ρόχας, εξόριστος από την Παραγουάη στο Μπουένος Άιρες, σήκωσε το ακουστικό.
Μια φωνή επανέλαβε την ίδια φράση, όπως κάθε μέρα.
-Σας πληροφορώ ότι θα πεθάνετε.
-Κι εσείς όχι; ρώτησε ο Ορλάντο.
Η συνομιλία διακόπηκε.


ΜΑΣΚΕΣ

Στη μαύρη Αφρική οι μάσκες είναι τα πραγματικά πρόσωπα. Τα πρόσωπα κρύβουν, οι μάσκες ξεσκεπάζουν.


ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Σε κάποιο μέρος κάποιας ζούγκλας, κάποιος σχολίασε:
-Tι περίεργοι τύποι οι πολιτισμένοι. Όλοι έχουν ρολόγια και κανείς δεν έχει χρόνο.


Η ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΗ

Την τελευταία μέρα του Απριλίου του 2013 γεννήθηκε το Καράκας η Γκαλουλού Γκουανίνι.
Ο πατέρας, ο Ροδόλφο, εξήγησε:
-Ήρθε στον κόσμο για να μας τα διδάξει όλα από την αρχή

*

Η τριλογία μου Μνήμη της φωτιάς γεννήθηκε από ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Διαβάζοντας τον μεγάλο Έλληνα ποιητή από την Αλεξάνδρεια, ένιωσα μια πρόκληση: γιατί να μη δω τον κόσμο μέσα από την κλειδαρότρυπα; Γιατί να μη γράψω για το παρελθόν, να μην αφηγηθώ τη μεγάλη Ιστορία, μέσα από τη μικρή ιστορία; Στο ποίημα του Καβάφη, η νίκη του Μάρκου Αντώνιου στην Ελλάδα περιγράφεται από έναν φτωχό μικροπωλητή, ανεβασμένο στο γαϊδουράκι του, που διαλαλεί την πραμάτεια του, και δεν τον ακούει κανείς. Σε μια από τις περιοδείες μου ως αφηγητής ιστοριών, βρέθηκα μια βραδιά στην πόλη Οουρένσε της Γαλικίας. Ένας κύριος με κοιτούσε συνοφρυωμένος από την τελευταία σειρά, χωρίς καν να κουνά τα βλέφαρα: σκαμμένο πρόσωπο της υπαίθρου και της σκληρής δουλειάς, σκέτη ζοχάδα. Όταν τέλειωσε η ανάγνωση, πλησίασε αργά, με καρφωμένα τα μάτια του πάνω μου, έτοιμος να με γδάρει. Δεν μ έγδαρε όμως. Μου είπε: Πόσο δύσκολο θα πρέπει να είναι να γράφεις τόσο απλά.
Eduardo Galeano

Ο Κυνηγός Ιστοριών είναι το τελευταίο έργο που είχε ετοιμάσει, σαν αντιχάρισμα ίσως στους αναγνώστες του, ο Εδουάρδο Γκαλεάνο προτού φύγει από τούτη τη ζωή τον Απρίλιο του 2015. Και είναι ίσως το πιο προσωπικό του· σε αυτό διάλεξε να συνοψίσει τα θέματα που σφράγισαν τη ζωή, τη σκέψη και το έργο του, μα και να ανοίξει, απροσδόκητα, το εργαστήρι του, να μιλήσει για το πώς εμπνεύστηκε τα βιβλία του, πώς έχτισε την ποιητική του· και, ακόμα πιο απροσδόκητα, να μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια, για την πορεία του, για το τι σήμαινε γι αυτόν ζωή και θάνατος.

Αυτό το προσωπικό, άλλοτε τρυφερό και άλλοτε πικρό βιβλίο, διανθισμένο όμως πάντοτε με το μοναδικό του χιούμορ και με σκίτσα από την πένα του, είναι το υστερόγραφο μιας δημιουργικής πορείας που ύμνησε τη ζωή· το υστερόγραφο ενός ποιητή που αγάπησε πάνω απ όλα τον Άνθρωπο.