#Bookblog
“Έγραψα τα Αόρατα κορίτσια επειδή έψαχνα μια περιπέτεια με γυναίκες που κάνουν ηρωικά πράγματα σε δύσκολες εποχές – πολύ πιο δύσκολες από την σημερινή… άκουγα δηλαδή μια ζωή ιστορίες από παππούδες και γιαγιάδες που ήρθαν από τη Μικρά Ασία και οι γυναικείες αφηγήσεις μου φαινόντουσαν οι πιο ενδιαφέρουσες: οι γυναίκες της οικογένειάς μου (όπως πολλών οικογενειών προσφύγων) πηδούσαν σε πλοία και καμήλες και άλογα κουβαλώντας τα παιδιά τους. Κρυβόντουσαν, ξέφευγαν και κατάφερναν να επιβιώσουν ενώ τάιζαν παιδιά και αδέρφια, συχνά μεταμφιεσμένες σε άντρες - αόρατες. Σκοτεινές, μυστηριώδεις γυναίκες με σκούρα ρούχα ταξιδεύουν χρόνια τώρα μέσα στο μυαλό μου από την παλιά πατρίδα στη νέα, και ήθελα να γράψω την ιστορία τους.
Δεν ξέρω πως ακριβώς ήρθε η «έμπνευση», μόνο στο περίπου. Ενώ έγραφα ήδη με έναν τρόπο την ιστορία, είδα ένα βράδυ στο θέατρο τον Σταμάτη Φασουλή κι άρχισα να ονειρεύομαι μια ηρωίδα ηθοποιό. Χαρισματική, αλλά δυστυχώς στα βάθη της Τουρκίας το ´22 οι γυναίκες δεν είχανε τύχη στην σκηνή, κι η ηρωίδα μου ήτανε πεισματάρα, ήθελε να δοκιμάσει τα πάντα χωρίς να την φρενάρει το φύλο της.
Το έχουμε περάσει όλες οι γυναίκες αυτό στα παιδικά μας χρόνια – το στάδιο που σκεφτόμαστε «αν ήμουν αγόρι θα έκανα εκείνο και το άλλο» - συνειδητοποιούμε ότι κάμποσα πράγματα είναι εύκολα όταν είσαι αγόρι αλλά παν-δύσκολα όταν είσαι κορίτσι. Ευτυχώς οι συνθήκες αλλάζουνε λάου-λάου – μπορεί π.χ. ένα σημερινό κορίτσι να γίνει αστροναύτης στο μέλλον. Το ´22, δεν μπορούσε καν να γίνει ηθοποιός…
Διαβάζοντας για αόρατες γυναίκες στην Ιστορία έπεσα πάνω στη Βέστα Τίλλεϋ (Vesta Tilley), αγγλίδα σταρ των αρχών του 20ου αιώνα, “performing artist” αρχικά στα καμπαρέ, έπειτα στις μεγάλες σκηνές της Ευρώπης. Στις παλιές φωτογραφίες έβλεπα έναν στρατιώτη, ναύτη, αξιωματικό: στην πραγματικότητα τη Βέστα Τίλλεϋ, τη γυναίκα-που-έπαιζε-σαν-άντρας. Η αυτοβιογραφία της έχει εξαντληθεί – κατάφερε να την ξετρυπώσει, με μυστήριο τρόπο, η Όλγα Μαλέα στην Αμερική. Δεν ήταν σπουδαίο βιβλίο αλλά μιλούσε για μια σπουδαία ζωή.
Η Βέστα, που έγινε διάσημη χορεύοντας και τραγουδώντας υποδυόμενη τον άντρα, ήταν αποκάλυψη. Συνάντησε κάποτε τον Τσάρλι Τσάπλιν, έγιναν φίλοι και η φιλία τους με οδήγησε στο φινάλε, στο δεύτερο μέρος της ιστορίας. Γιατί όταν ολοκληρώνεται η ζωή της ηθοποιού, η κόρη της λειτουργεί σαν γέφυρα για να φτάσουμε στην εγγονή της, στο κοντινό μέλλον. Η εγγονή, κι αυτή ντυμένη αγόρι σε μια Αθήνα υπό διάλυση, άδεια από κατοίκους αλλά με πρόσφυγες και με κινδύνους σε κάθε γωνία, η εγγονή πατάει χωρίς να το θέλει στα βήματα της γιαγιάς για να επιζήσει, ακόμα και για να ερωτευτεί…. και φέρνει την ιστορία σ¢ ένα σημείο που δεν είναι τόσο «τέλος», όσο μια νέα αρχή.”
___________________
Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γεννήθηκε το 1960, μεγάλωσε στην Καβάλα και γράφει από τα 10. Στα περιοδικά γράφει από την αρχή της δεκαετίας του 80 μέχρι και σήμερα χωρίς διακοπή. Βιβλία της: Κενά μνήμης, Μυροβόλος άνοιξις, Φεύγα!, Η ζωή (δεν) είναι ταινία, Η σκόνη της ημέρας, όλα εκδόσεις Ιστός. Ριζότο (σενάριο), εκδόσεις Λιβάνη, Αληθινή σταρ, εκδόσεις Ωμέγα. Σενάρια: Ελεύθερη κατάδυση (συν-σεναριογράφος με σκηνοθέτη Γιώργο Πανουσόπουλο), Ριζότο (συν-σεναριογράφος με σκηνοθέτη Όλγα Μαλέα). Σενάρια τηλεόρασης: Φεύγα (σειρά Mega), Ξέχασέ με (σειρά Alpha, συν- σεναριογράφος με Βαγγέλη Νάση), Απαγωγή (τηλεταινία Mega).
***
Πηγή: Εκδόσεις Παπαδοπουλος
