#Bookblog
Ο συγγραφέας Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης γράφει για την αγαπημένη του 10άδα χωρίς αξιολογική σειρά
1. Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ
γιατί μου έμαθε ότι και η πιο αδιόρατη ψυχική ή νοητική διακύμανση, που, αυτονόητα, θα θεωρούσε κάποιος αδύνατον να εκφραστεί, μπορεί κάλλιστα να αποτυπωθεί αυτούσια με τις λέξεις.
2. Αμερική του Κάφκα
γιατί μου έμαθε ότι μπορείς να εμπνεύσεις το πιο ζοφερό κλίμα χωρίς πόρτες που τρίζουν και αραχνιασμένες καταπακτές, αλλά μοναχά μέσα από τις απρόβλεπτες ψυχολογικές αντιδράσεις των ηρώων σου.
3. Όλιβετ Τουίστ του Ντίκενς
γιατί μου έμαθε ότι γίνεται να συνδυαστούν υπέροχα στο ίδιο πακέτο η υποβλητική ατμόσφαιρα με την πιο συγκινητική τρυφερότητα.
4. Οι Ξεριζωμένοι του Ζέμπαλντ
γιατί μου έμαθαν ότι ακόμα και το πιο ρευστό στοιχείο, όπως, ας πούμε, μια θολή, ασχημάτιστη μνήμη, πρέπει να εκφράζεται στην πεζογραφία με αδιαπραγμάτευτη ακρίβεια.
5. Ο Γατόπαρδος του Λαμπεντούζα
γιατί μου έμαθε ότι η πνευματική λεπταισθησία βρίσκει πολλές φορές τροφή στο –φαινομενικά– ακριβώς αντίθετο: την ανθρώπινη σκληρότητα.
6. Φως τον Αύγουστο του Φώκνερ
γιατί μου έμαθε να μη δειλιάζω μπροστά την οριακότητα όπου μπορούν να βρεθούν οι ήρωες ενός μυθιστορήματος.
7. Με το παράξενο όνομα Ραμάνθυς Ερέβους της Ζατέλη
γιατί μου έμαθε πώς γίνεται τα χίλια ποδάρια μιας αφήγησης να υπηρετούν ισότιμα και συγχρονισμένα το ένα και μοναδικό σώμα της.
8. Η θάλασσα του Μπάνβιλ
γιατί μου έμαθε πώς η καταβύθιση στα έγκατα της συνείδησης και της μνήμης μπορεί, όταν γίνεται με στόχο την ανακάλυψη της ταυτότητας του προσώπου, δηλαδή τον πυρήνα της ίδιας του της ύπαρξης, να ξεφύγει από την ανυπόφορη αυτοαναφορικότητα και να καταστεί συναρπαστική αφήγηση.
9. Οι Δαιμονισμένοι του Ντοστογιέφσκι
γιατί μου έμαθαν ότι οι μυθιστορηματικοί ήρωες μπορούν, καμιά φορά, να ανασαίνουν πάνω στο μάγουλό σου.
10. Η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη
γιατί μου έμαθε τη σημασία της τελευταίας πρότασης. Μπορεί να περιέχει συμπυκνωμένη όλη την ουσία του έργου και να την εντυπώνει στη μνήμη του αναγνώστη ανεξίτηλα.
Πηγή: Lifo.gr
