Δεν μετανιώνω για τα δάκρυα που έχυσα για σένα

"Υπάρχεις. Παρηγοριέμαι". Γράμματα μικρά, σαν ρίζες συσπειρωμένες, ρίζες που μιας κι αγγίξουν το χώμα μου αρχίζουν να μεγαλώνουν βυζαίνοντας το στέρνο μου, γίνομαι η γλάστρα, "υπάρχεις, παρηγοριέμαι", με πιάνει το χέρι σου και με τινάζει, τόσο χώμα περιττό πέφτει απ τις ρίζες αυτών των γραμμάτων σου, τόσο άχρηστο χώμα, και από κάτω μια σελίδα λευκή, τσακισμένη στα τέσσερα, για να τυλίξει κάτι φωτογραφίες που σκεπάζουν την τριετία της απουσίας σου.