Αυτοβιογραφία

Η Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου χαρακτηρίζεται ως η πρώτη ελληνίδα πεζογράφος, παρόλη την αντίφαση που ενέχει ο χαρακτηρισμός στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μολονότι αποκλειστική επιδίωξη και διακαής πόθος της σύντομης ζωής της υπήρξε η ενασχόληση με τα γράμματα δεν ευδόκησε να δει, όσο ήταν εν ζωή κανένα έργο της δημοσιευμένο. Αυτή η κακοδαιμονία της, ως συγγραφέα, θα την ακολουθήσει επί μισό αιώνα μετά το θάνατο της, καθώς τα χειρόγραφά της παραμένουν αναξιοποίητα, μέχρι το 1881, οπότε ο γιος της Ελισαβέτιος Μαρτινέγκος εξέδωσε την αυτοβιογραφία της συνοδευόμενη από ποιήματα δικής του εμπνεύσεως. Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Ζάκυνθο το 1801 υπήρξε γόνος μιας εκ των παλαιοτέρων και σημαντικότερων οικογενειών της Ζακύνθου. Η ζωή της συμπίπτει με μια εποχή εθνικού και κοινωνικού αναβρασμού στα Επτάνησα, ωστόσο μέσα από το έργο της προκύπτει το προσωπικό της δράμα που έχει κοινωνικές προεκτάσεις: το δράμα μιας νεαρής γυναίκας της αστικής τάξης που επιθυμεί να μορφωθεί και να λάβει μέρος στην πνευματική ζωή του τόπου της και προσπαθεί σκληρά γι αυτό, ωστόσο, σύμφωνα με την αντίληψη της εποχής, είναι υποχρεούμενη να ζει έγκλειστη στο πατρικό της σπίτι αποκομμένη από όσα συμβαίνουν έξω από αυτό. Έτσι, η ιστορία της ζωής της νεαρής Ζακυνθινής αρχοντοπούλας, όπως αυτή παρουσιάζεται στην αυτοβιογραφία της, είναι η εξιστόρηση των προσπαθειών της να κάμψει στην αντίδραση των δικών της και να τους πείσει για την ορθότητα των θέσεών της.