Στον φίλο μου τον Πατρίκιο...

(...) Η σχέση του Πατρίκιου με την ουρά του αποκαταστάθηκε μόνο σαν έφτασαν και οι δυο στα βαθιά τους γεράματα (...) Μα, μέχρι εκείνη την ώρα, ο Πατρίκιος την ουρά χρέωνε με όλες του τις αναποδιές. (...) Ο Πατρίκιος ήταν εκπαιδευμένος και ταγμένος να ενώνει με μια ευθεία γραμμή τα δύο σημεία: την εκκίνηση και το Σκοπό (...) Αν έβρισκε εμπόδια, τα παραμέριζε αυτός, όσα εγκλήματα ή αγαθοεργίες κι αν έκρινε απαραίτητο να κάνει (...) Απαιτούσε προσπάθεια μεγάλη και αυτοέλεγχο απόλυτο για να μπορεί ο Πατρίκιος να ζει τη διπλή, την τριπλή και την τετραπλή, ακόμα, ζωή, ανάλογα με τις απαιτήσεις του Σκοπού και να κρατά την κάθε μια στεγανή και μυστική από την άλλη. Το ίδιο σταθερό και αποφασισμένο χέρι που ξαπόστελνε στον άλλο κόσμο τον αντίπαλο με τις σφαίρες ντουμ-ντουμ του όπλου του, έπρεπε να χαϊδεύει χωρίς να τρέμει, με βαθιά τρυφερότητα και αγάπη, το απαλό τρίχωμα των μωρών και τις ουρίτσες τους, το βράδυ στο σπίτι. Μα χαλάλι ο κόπος! [...]