Το τέλος του ταξιδιού

"Ο Πιέρ στάθηκε κι ανάσανε βαθιά, ήταν σαν γιγάντια αναπνοή αυτός ο ήχος, των κυμάτων και του ανέμου. Ανασαίνοντας, ήταν σαν να κλεινε αυτήν τη γιγάντια αναπνοή μέσα του, κι ύστερα τα πλευρά του ήταν τα βράχια που επάνω τους έσκαζαν τα κύματα, κι ο άνεμος δεν φυσούσε μονάχα γύρω του, αλλά και μέσα του. Ο Πιερ είχε σταθεί όπως στέκεται ο δύτης ανεβαίνοντας προς την επιφάνεια, κι όταν ξεκίνησε ξανά, μια καινούργια ισορροπία υπήρχε ανάμεσα στο νησί και τον άνθρωπο, ανάμεσα στις ανεμόδαρτες γυμνές βουνοπλαγιές και τις θαλασσοδαρμένες ακτές, και σ ό,τι σήμαινε αυτή η λέξη, άνθρωπος." Ο Πιερ, ένας Γάλλος γλύπτης που πιστεύει στην "ποίηση της μεταφυσικής χωρίς την ίδια τη μεταφυσική", φτάνει σ ένα ελληνικό νησί. Είναι καλοκαίρι. Στη γυμνή φωτεινότητα του τοπίου και στη λιτότητα των σπιτιών, του φαγητού, όλης της ζωής του στο νησί, ο ταξιδιώτης θα βρει μια πρόσκαιρη ανακούφιση· μάταια, όμως, θα αναζητήσει τη λύτρωση από ένα τρομερό μυστικό, το οποίο αποκαλύπτεται σταδιακά μέσα από αναδρομές σε μια περίοδο τρέλας κι εκούσιου εγκλεισμού, καθώς και μέσα από τη φιλία του μ έναν Γερμανό βιολόγο.