Πού πάμε, μπαμπά;

Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα μιλήσει για τους δύο γιους μου. Γιατί; Μήπως επειδή ντρεπόμουν; Ή φοβόμουν τον οίκτο των άλλων; Λίγο απ όλα. Σήμερα, όμως, που ο χρόνος πιέζει, που το τέλος του κόσμου πλησιάζει και που εγώ είμαι όλο και πιο βιοδιασπώμενος, αποφάσισα να γράψω γι αυτούς ένα βιβλίο. Για να τους θυμόμαστε, για να μη μείνουν μονάχα δύο φωτογραφίες στις αναπηρικές τους ταυτότητες. Πατέρας δύο παιδιών με βαριά αναπηρία, ο Ζαν-Λουί Φουρνιέ επιστρατεύει όλο το απελπισμένο χιούμορ του σε μια αφήγηση όπου το τραγικό εναλλάσσεται με το κωμικό, η δυστυχία και η φρίκη με την τρυφερότητα και την αγάπη, κι όπου το παράλογο υψώνει το ανάστημά του απέναντι στην ανελέητη πραγματικότητα. Περιγράφοντας στιγμές από την καθημερινή ζωή του Ματιέ και του Τομά, ο Φουρνιέ συγκινεί, ευαισθητοποιεί, και πετυχαίνει τον στόχο του: οι αναγνώστες του δεν θα ξεχάσουν ποτέ τους μικρούς Ματιέ, τους μικρούς Τομά.