Του έρωτα και της τύχης

Τα σκίνα μοσχοβόλαγαν, οι ανοιξιάτικες φυλλωσιές θρασομανούσαν, οι βουκαμβίλιες, οι ιβίσκοι, πορφυρές, χρυσαφένιες αστραπές, η θάλασσα ολοκάθαρη, γαλανή ως πέρα, μισή στον ουρανό, μισή στη γη, νερό κι αιθέρας ένα. Αν η Μάρω ήταν με τον Κυριάκο θα αντάλλασσαν την αγαπημένη τους φράση: «Τι περισσότερο μπορεί να έχει ο παράδεισος;» Είναι όμως με αυτό τον άντρα με τον οποίο έχουν μοιραστεί λίγες βδομάδες μόνο, κι αυτές σκόρπιες (κάτι σαν τις αστραπές της βουκαμβίλιας), που εξακολουθεί ωστόσο να την αναστατώνει, να τη συγχίζει, να τορπιλίζει την τάξη που είδε κι έπαθε να ξαναφέρει στη ζωή της. Φύσεις απαιτητικές και ανήσυχες, χαρακτήρες που μετεωρίζονται ανάμεσα σε αντικρουόμενες επιθυμίες, οι ήρωες του βιβλίου διαλέγουν επιπλέον και λάθος ταίρι. Αλλος από φιληδονία, άλλος από επιπολαιότητα, νεανικό ενθουσιασμό, μνησικακία ή εκδικητικότητα, διαβαίνουν με σχετική ευκολία τη γραμμή ανάμεσα στην αγάπη και στο αντίθετό της, στην αλήθεια και στο ψέμα, στην πίστη και την προδοσία. Κι όταν σημάνει η ώρα της κρίσης, ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα αν οφείλεται στην πανουργία του έρωτα, στην πονηριά της μοίρας ή στο δίχτυ που έριξαν οι ίδιοι στον εαυτό τους;