Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, οι μεγάλες δυνάμεις και τα Βαλκάνια, 1928-1932

Στο βιβλίο του ο Δημήτρης Ακριβούλης παρουσιάζει με τρόπο ευσύνοπτο τις εξωτερικές σχέσεις της Ελλάδας με τις Μεγάλες Δυνάμεις και τα Βαλκάνια κατά την περίοδο 1928-1932. Μέσω των αρχειακών πηγών, της ελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας και του τύπου της εποχής, ο συγγραφέας ανασυνθέτει το διεθνές περιβάλλον και τις επιλογές εξωτερικής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου από την επανεκλογή του το 1928 και την υπογραφή του ελληνο-ιταλικού συμφώνου μέχρι και τις προσπάθειες διαχείρισης των συνεπειών της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης και την εκλογική του ήττα το 1932. Επισημαίνεται παράλληλα η στάση του Έλληνα Πρωθυπουργού απέναντι σε εσωτερικούς παράγοντες και, ιδίως, την κοινή γνώμη. Έχοντας ως βασικούς στόχους της πολιτικής του την οικονομική ανασυγκρότηση και αναβάθμιση του διπλωματικού ρόλου της Ελλάδας, έπρεπε παράλληλα να πείσει για την αναγκαιότητα μιας νέας πολιτικής, απομακρυσμένης από την Μεγάλη Ιδέα, σε ένα διεθνές μεταπολεμικό σκηνικό ανταγωνιστικών πολιτικών επιδιώξεων και ανασφάλειας. Ο σύγχρονος απόηχος των διεθνών πολιτικών εξελίξεων της συγκεκριμένης περιόδου είναι τόσο έντονος που δύσκολα θα μπορούσε να παραβλεφθεί. Ήταν τότε που συζητήθηκε θεσμικά η ιδέα μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, ενώ οι διμερείς και πολυμερείς συμφωνίες στον χώρο της Βαλκανικής αποτέλεσαν μία πρώιμη έκφραση της λεγόμενης διαβαλκανικής συνεργασίας που προωθείται και σήμερα. Ζητήματα μειονοτήτων επίσης ήρθαν στην επιφάνεια, παράλληλα με την πολιτική ανταλλαγής πληθυσμών, ενώ το κύμα του εθνικισμού έγινε πλέον φανερό επηρεάζοντας τις Βαλκανικές χώρες με αποσχιστικά κινήματα. Υπήρχαν επίσης εξελίξεις σε οικονομικό επίπεδο, με την ισχύ νέων συμβάσεων δημοσίων έργων, με άμεσο αποτέλεσμα τον ανταγωνισμό των ξένων επιχειρήσεων. Πρόκειται για μια κρίσιμη μεταβατική περίοδο της ελληνικής ιστορίας, όπου όλοι αυτοί οι παράγοντες συντέλεσαν στη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού σκηνικού. Αλλωστε, η εξωτερική πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου κατά την χρονική αυτή περίοδο συνεχίζει να αποτελεί ένα μοναδικό παράδειγμα πολιτικού πραγματισμού, διπλωματικής δεξιοτεχνίας και χαρισματικής ηγεσίας, άξια μελέτης.