Ράινεκε Φουξ

Υπάρχουν έργα αθάνατα -κλασσικά, όπως είθισται να τα χαρακτηρίζουμε- γραμμένα από αθάνατους δημιουργούς. Οι εποχές περνούν, οι αντιλήψεις εξελίσσονται, το ίδιο και οι προτιμήσεις του κοινού, και πολλές φορές, δημιουργίες που έχουν ηλικία ενός, δύο ή και παραπάνω αιώνων, μπορεί να είναι στις μέρες μας παρωχημένες. Κάποιες, όμως, αντέχουν. Και αντέχουν επειδή έχουν ακόμη κάτι να πουν στον σύγχρονο άνθρωπο. Επειδή συνεχίζουν να τον προβληματίζουν και να τον τέρπουν..
Κάτι ανάλογο ισχύει και για τις μεταφράσεις παλαιών έργων. Κάθε μεταφραστής χρησιμοποιεί, φυσικά, τη γλώσσα της εποχής του, με τον τρόπο που ο ίδιος κρίνει καλύτερο. Και η γλώσσα δεν είναι κάτι που μένει ανεπηρέαστο από την εξέλιξη, αλλάζει και αυτή. Έτσι λοιπόν υπάρχουν και μεταφράσεις που "παλιώνουν" με τον χρόνο και ξενίζουν τον αναγνώστη. Γι αυτό και συχνά, έργα προηγούμενων καιρών ζητούν αναμετάφραση. Όταν όμως έχει κανείς την τύχη να ανακαλύψει ένα θησαυρό, δεν μπορεί παρά να κάνει ένα πράγμα: να τον ξαναπροσφέρει στο κοινό ατόφιο, ανέπαφο. Για να του δώσει την ευκαιρία να απολαύσει και πάλι τον μύθο, την πέννα του συγγραφέα, μα και την πέννα του μεταφραστή.

Αυτό γίνεται σε τούτο το βιβλίο, με τον οικουμενικό μύθο της αλεπούς, στην προκειμένη περίπτωση, γραμμένο από τον Γκαίτε και δοσμένο στην ελληνική από τον εκλεκτό λογοτέχνη Ιωάννη Ν. Γρυπάρη.

Οι εκδόσεις "Νεφέλη" επανεκδίδουν σήμερα το Ράινε Φουξ ακριβώς όπως εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1930 χωρίς καμία παρέμβαση ή αλλαγή στην ορθογραφία, τη σύνταξη, τη μορφή εν γένει του κειμένου του μεταφραστή. Ελπίζουμε ότι η έκπληξη, ενδεχομένως, του σημερινού αναγνώστη μπροστά σ αυτή τη μορφή, μόνον ευχάριστη θα είναι.