Μικρές ανάσες

Η κόκκινη στάχτη Με την ανάληψη των καθηκόντων είπε ως νέος διαχειριστής ν αλλάξει το κλίμα τον ύπνο των ενοίκων να ταράξει κι ανάρτησε ένα ποίημα στα διερχόμενα βλέμματα "Κόκκινα χείλια εφίλησα κι έβαψε το δικό μου" Την άλλη μέρα μια όμορφη γυναίκα πυρπολούσε το ποίημα κι άφηνε πίσω της κόκκινη στάχτη Έκτοτε είναι αυτός που έχασε τον ύπνο του αναζητώντας τα χείλη της με δήθεν αδιάφορες ερωτήσεις και καθόδους τυχαίες στην είσοδο της πολυκατοικίας στον κήπο στον καυστήρα στο σκοτεινό υπόγειο της φοβερής λαχτάρας "Η γοητεία του Θανάση Μαρκόπουλου οφείλεται στο γεγονός ότι μοιάζει αθώος και ανυποψίαστος για την υποχθόνια πρόθεση των ποιημάτων του. Θεωρεί ότι αποτυπώνει στοιχεία της πραγματικότητας ως αμετανόητος ρεαλιστής, αλλά το αποτέλεσμα τον ξεπερνάει, υπερβαίνει τις προθέσεις του, εκθέτει την αγνότητα ενός παιδιού που εξερευνά με περιέργεια τον κόσμο. Το μοτίβο που κυριαρχεί είναι η κάθοδος προς τον κάτω κόσμο, όμως εδώ ο μεταβατικός τόπος συνάντησης των μορφών είναι ένα μαγνητικό πεδίο περιδίνησης, όπου η ζωή με το φορτίο της αντιπαλεύει το αίνιγμα του θανάτου. Ο ποιητής εκκινεί από την πραγματικότητα, αλλά το ποίημα αφορά το υποσυνείδητο, το χώρο, όπου οι μορφές ρευστοποιούνται ποικιλόμορφα, ανοίγοντας διάπλατα τον ορίζοντα της δυνητικότητας. Κατά τη γνώμη μου, ο Μαρκόπουλος είναι ένας μεταιχμιακός ποιητής, αποτυπώνει το συνοριακό χώρο ανάμεσα σ αυτό που βλέπω κι αυτό που με κοιτάζει, σ αυτό που επιχειρώ να καθορίσω τις διαστάσεις του και σ αυτό που με παραπλανά και με σαγηνεύει." (Ιγνάτης Χουβαρδάς)