Από τη νομαρχιακή στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση

Η μεταρρύθμιση του δεύτερου βαθμού της τοπικής αυτοδιοίκησης -και μέσω αυτής του ελληνικού διοικητικού συστήματος- προς την κατεύθυνση της κριτικής και δημιουργικής αντιστοίχησης προς τα νέα ευρωπαϊκά και διεθνή δεδομένα προϋποθέτει ευλόγως ένα νέο αυτοδιοικητικό χάρτη, με μικρότερο αριθμό ΟΤΑ δεύτερου βαθμού, τα χωρικά όρια των οποίων ασφαλώς πρέπει να επανακαθορισθούν με σαφή και αντικειμενικά κριτήρια. Κρίσιμο και αφετηριακό σημείο της χωρικής αναδιάταξης είναι ο σεβασμός της διοικητικής μας παράδοσης και των επί μέρους στοιχείων που την καθόρισαν, σε συνάρτηση με τις σύγχρονες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές παραμέτρους, σε κάθε δε περίπτωση, με πλήρη αποκλεισμό μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν εν τη γένεση του ένα τέτοιο μείζον μεταρρυθμιστικό εγχείρημα. Κοινός τόπος είναι η συγκρότηση πληθυσμιακά και εδαφικά μεγλύτερων γεωγραφικών μονάδων, όπου αναμένεται να αναπτυχθεί ένα ισχυρότερο αυτοδιοικητικό σύστημα, ώστε να ικανοποιούνται δύο κυρίως στόχοι: οι νέες μονάδες να αποτελέσουν ισχυρά κέντρα δημοκρατικού προγραμματισμού για την περιφερειακή ανάπτυξη και ταυτόχρονα να γίνουν αποτελεσματικότεροι διαχειριστές υπηρεσιών που αναφέρονται ιδίως στην καθημερινή ζωή των πολιτών και στην ποιότητα της.