Ψυχή από ατσάλι

Στην Μακρόνησο, κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων συνέβη ένα πραγματικό θαύμα. Ένας άνθρωπος -ο Δημήτρης Τατάκης- μπόρεσε και άντεξε όρθιος και σακατεμένος από το ξύλο 33 μέρες και νύχτες όρθιος. Ο συγγραφέας παίρνει αυτό το πραγματικό γεγονός και δημιουργεί ένα ιδιοφυές σε σύλληψη έργο, σύμβολο για κάθε καταπιεσμένο και αδικημένο. Σαν ένας δεξιοτέχνης μαέστρος επιβάλλεται, στην ορχήστρα και την διευθύνει με απόλυτη πειθαρχία. Τα πάντα υπάρχουν και τα πάντα βρίσκονται στη θέση τους. Φόρμα και περιεχόμενο, ρεαλισμός και φαντασία, ιστορικότητα και ποιητική αδεία, μελωδία και απαγγελία εδώ γίνονται ένα. Κάτω από την μπαγκέτα του όλα τα αντίθετα, αντί να συγκρουστούν και να εκραγούν, υποτάσσονται και μπαίνουν μέσα σ ένα κύκλο δημιουργώντας μια τέλεια σφαίρα. Κι εκεί όπου ο οποιοσδήποτε θα έπεφτε με ευκολία στις πολιτικές και συναισθηματικές παγίδες ο Κατσούλας όχι μόνο δεν πέφτει, όχι μόνο τις αποφεύγει, αλλά και χορεύει μαζί τους. Και είναι αυτός ο χορός που προκαλεί τον θαυμασμό. Ένας χορός γεμάτος εντυπωσιακές φιγούρες με τεράστια αυτοπεποίθηση και σιγουριά που πολλές φορές φτάνει στα όρια της αλαζονείας και της εριστικότητας. Σαν ένας χορευτής που δίνει την τελευταία παράσταση της ζωής του και κατορθώνει ένα πρόγραμμα με τεράστιο βαθμό δυσκολίας να το κάνει να φαίνεται παιχνιδάκι. Εδώ ο Κατσούλας χορεύει breakdance σε ναρκοπέδιο και βγαίνει θριαμβευτής.