Νανουρίσματα

Από τον Μεσαίωνα, στη βυζαντινή δημοτική μουσική, οι λαϊκοί και συχνά αγράμματοι ποιητάρηδες έστηναν έναν αυθόρμητο στιχουργικό λόγο με σκοπό το τραγούδι, το χορό ή την εξιστόρηση.
Ο ρυθμός ήταν ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος, εξελικτική ανάπτυξη τουαρχαίου ιαμβικού καταληκτικού τετραμέτρου.
Ο δεκαπεντασύλλαβος στίχος συνεχίζει να είναι σήμερα μια κύρια και ευφάνταστη μορφή ποίησης των νεοελλήνων.
Τα νανουρίσματα της Μαρίας Κρητικού χορεύουν στο ρυθμό αυτό, άλλα και στο Χρόνο. Θα μπορούσαν να χουν γραφτεί στις όχθες που ακουμπά και στηρίζεται το γεφύρι της Άρτας, η να σιγοτραγουδιόνται ψηλά στο κάστρο σε κάποιο έργο απ την Κρητική ποίηση της Ενετοκρατίας. Όμως, γραμμένα σήμερα, θα μπορούσε να τα ψιθυρίζει μια φίλη σας κοιμίζοντας την μικρή της κόρη σε άφωτο δωμάτιο που αντί για καντήλι, το αχνό άσπρο του laptop γράφει "Google"...
--------------------------------------------------------------------------------------
Όσο κι αν πέρασαν καιροί,
όσα κι αν πάνε χρόνια,
μάνες πάν¢ απ¢ τις κούνιες μας,
ακόμα τραγουδάνε.
Κι ότι κι αν φέρνει η ζωή….,
το ίδιο αγαπάνε.
Ι
Τραγούδι φτιάχνω να σου πω
Με της καρδιάς το χρώμα.
Βάζω στα χείλια ζάχαρη,
Κανέλα στα φιλιά μου,
Και μυρωδάτο πάπλωμα
στρώνω και σε σκεπάζω.
Να κοιμηθείς σα βασιλιάς
Και σαν του κόσμου αφέντης,
Που ¡χει κορώνα στα μαλλιά,
Τον ήλιο και τα αστέρια.
Και τραγουδάει σαν περνά
με τα άσπρο άλογο του,
Την ζεστασιά που του ¡μαθα
Πως έχει η αγάπη.
ΙΙ
Νανούρισμα θα πω γλυκό,
Να μοιάζει με σεντόνι.
Σαν χάδι να το σκεπαστείς,
Σα μέλι να το νιώσεις.
Σαν άγγελος να κοιμηθείς
Και σαν μικρό πουλάκι.
Να μπεις σε όνειρα γλυκά
Και καλή νύχτα να ¡χεις.
Να μου ξυπνήσεις το πρωί
Σα φρέσκο μπουμπουκάκι