Μα, το ψάρι είναι φρούτο

Ένα χρυσόψαρο στήνει καβγά με τη δεσμώτη γυάλα του, μια ανάσα πριν από την επικείμενη αυτοκτονία του.
Μια γάτα ανοιξιάτικης βεράντας μοιράζεται παρόν και παρελθόν, στη ροή μιας νύχτας εξομολογήσεων, συνάπτοντας δεσμό ζωής με άλλη μία γάτα εντελώς, μα εντελώς αλήτισσα.
Ένας μικρούλης ρόδης βομβαρδίζει με ερωτήσεις τη μαμά ροδιά του, αδυνατώντας να προσδιορίσει ότι ο φόβος για το μέλλον, είναι στην κυριολεξία ο φόβος για το άγνωστο και όσα δεν προβλέπονται.
Ένα πεύκο θαλάσσης κι ένα κυπαρίσσι τυπικού νεκροταφείου φυτρωμένα σε αρμυρή πλαγιά, ανακαλύπτουν τα καταθλιπτικά τους σύνδρομα κι εκτιμούν την αξία της ειρηνικής ζωής στην ύπαιθρο.
Ένα μικρό αγόρι μιλάει με τη πανσέληνο για τον πατέρα που έφυγε νωρίς. Κάποιος Κοχύλης απολαμβάνει την παντοτινή αγάπη στην αφρισμένη αγκαλιά της νευρικής κυρίας Θάλασσας.
Μια συμμορία φρούτα και λαχανικά εκτός εποχής, που στήνουν έναν αγοραίο καβγά στο περιθώριο μιας λαϊκής, και ένα δέντρο που ανακαλύπτει τη μαγική του ικανότητα να περπατά, ακολουθώντας την ανθρώπινη φυλή στην αλλοτριωμένη της καινούρια εποχή, συμπληρώνουν το ψηφιδωτό των οχτώ ιστοριών μας.
Μια οικογένεια από πλάσματα, φυτά, στοιχεία της φύσης ή αντικείμενα χωρίς δικαίωμα λόγου, στήνουν ψιλοκουβέντα για τον κόσμο των ανθρώπων, τις νευρώσεις του, τις χαρές, τον έρωτα, τη μοναξιά, τα αδιέξοδα και τις ελπίδες, Λοιδωρούν ή ξεκαρδίζονται μ όσα μας βασανίζουν, τοποθετούνται απ την αρχή πάνω σε έννοιες κι αξίες ταλαιπωρημένες, βοηθούν να εστιάσουμε στα ουσιαστικά και όσα μας αξίζουν.
Δεν κατηχούν, δε νουθετούν, δε μας κουνάν το δάχτυλο, δεν επιδιώκουν να πουλήσουν άποψη. Θέλουν μονάχα να μας πουν πως η ζωή είναι μια αλήθεια ακριβή, μια αξία ανεκτίμητη, σαν το ανυπόμονο φως που ξημερώνει κάθε μέρα από την αρχή.