Η ηλικία της αβεβαιότητας

Ο Μονταλμπάνο ζει τη νύχτα. Σκάβει το σκοτάδι της. Μπροστά του ανοίγεται ένας λαβύρινθος από καθρέφτες. Χάνεται στους μαιάνδρους, καθώς ακολουθεί την αντανάκλαση τους: η προειδοποίηση και η νουθεσία της καλής και της κακής του συνείδησης.

Υπάρχει κάτι παραπάνω σε αυτό το μυθιστόρημα, σε σχέση με τα άλλα του Μονταλμπάνο. Η γλοιώδης συμπεριφορά του αστυνόμου Λάττες γίνεται ακόμη πιο ενοχλητική· δίνει δείγματα καλοσύνης που απρόσμενα εκρήγνυνται σαν νάρκες. Τα θορυβώδη χτυπήματα στην πόρτα και ο παράξενος τρόπος ομιλίας του Καταρέλλα, του μονίμως λαχανιασμένου αστυνομικού που κάνει πάντα σοβαρά λάθη και μεγάλα γλωσσικά ατοπήματα, τώρα ηχούν με ακόμη πιο ονειροπόλα αγριότητα.

Η Λίβια είναι ακόμη πιο απόμακρη και ευερέθιστη. Μαζί της, στο τηλέφωνο, ο Μονταλμπάνο είναι αναγκασμένος να προσπαθεί να κρατήσει ένα μυστικό που του καίει τα χείλη. Ο αστυνόμος δεν μπόρεσε ν αυτοσυγκρατηθεί. 0 Μονταλμπάνο ζει το "γλυκό λάθος" που έζησε ο Πετράρχης. Μια καινούρια Λάουρα, "ωραία γυναίκα" κι αυτή όπως εκείνη του ποιητή, αλλά με στολή αξιωματικού του λιμενικού, τον έκανε να γίνει σαν τον Πετράρχη, αντιγράφοντας πιστά ακόμη και τη "ζήλια". Αν του Πετράρχη ήταν "νεανικό λάθος", το λάθος του Μονταλμπάνο ανήκει σχεδόν στην τρίτη ηλικία.