Ερώτων και αοράτων

Τότε συνέβη μέσα στα αδέλφια να στρεβλωθεί ο κόσμος και να πυρακτωθούν από έρωτα ανεξέλεγκτο που γρήγορα ρίζωσε έως το τρίσβαθο της ψυχής τους, δέντρο θεόρατο, καταπράσινο μα ζωσμένο άσβηστη πυρά. [...] Μα ήταν αλλόκοτος ο έρωτας αυτός γιατί θέριεψε ανάμεσα στ αδέλφια κι ενάντια σε πλήθος μύθων που θέλουνε μέχρι κι εχθρούς τους δίδυμους, να αντιμάχονται ακόμα και στην κοιλιά της μάνας τους, πριν γεννηθούνε. Έρωτας σαν από θεό σταλμένος αφού δεν μπόρεσαν ούτε για μια στιγμή να του αντισταθούνε κι όλο τους τράβαγε με δύναμη ανίκητη κι όλο τους ζάλιζε μ ένα βαρύ, γλυκό μεθύσι αγάπης. Θα καθίσω κοντά σου, της είπε η μάνα της, γιατί είσαι μόνη κι εδώ που απέμεινες μόνο τα δέντρα σ ακουμπούν και μόνο τα σύννεφα χαϊδεύουν τη ψυχούλα σου μικρή μου κόρη, ερειπωμένη μέσα στο μέγα πλήθος του κόσμου τούτου όπου φουσκώνουν οι φαντασμένες πόλεις του κι υψώνουν τα σπίτια τους πάνω από τους ανθρώπους και φεύγουν οι δρόμοι τους πέρα από τους τέσσερις ορίζοντες, τόσοι και τόσοι άνθρωποι, φιάλες αδειανές κι όλοι τους σ αγνόησαν καλή μου, μονάκριβη μου θυγατέρα. Μα εγώ σε γέννησα να χαίρεσαι, η σάρκα σου είναι σάρκα μου κι οι πόθοι σου παρηγοριά μου...