Η πτώση παίζει μόνο ντραμς

Tον λέγαν Αρη και είχε αποφασίσει να το κάνει. Όλα θα τελείωναν σύντομα. Τα είχε σχεδιάσει στην εντέλεια. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Μια πτώση, μια πρόσκρουση, μια διάλυση. Και μετά; Το τίποτε; Ή τα πάντα; Τα βράχια σχημάτιζαν μια πριονωτή κορνίζα στο θαλασσινό τοπίο που απλωνόταν ως τον ορίζοντα. Ανθρωπος κανείς στο οπτικό πεδίο. Το αυτοκίνητο από πίσω του είχε μείνει με ανοιχτή την πόρτα, σαν παρατημένη εκκρεμότητα που τον περίμενε ή τον φώναζε να γυρίσει πίσω. Περιπετειώδες μυθιστόρημα, που συναρπάζει τον αναγνώστη μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Έντονες ερωτικές σκηνές και ακραία συναισθήματα. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον έρωτα και την ψυχοπάθεια γίνεται ολοένα και πιο δυσδιάκριτη. Μια εναλλακτική ματιά στα βαθύτερα, σκοτεινά μονοπάτια του έρωτα.