Ατάκτως ερριμμένα

ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΑ-VI Μεγάλες οι στιγμές της Ιστορίας: το τρένο που έφερε την Επανάσταση, ο κορεσμός της μέλισσας από των λουλουδιών τη γύρη, το αδιόρατο χαμόγελό σου πριν το κλάμα. ΩΔΗ ΣΤΗ ΧΑΡΑ Όσο διέσχιζες το δάσος κανένα δέντρο δε σ αγκάλιασε· εσύ τ αγκάλιαζες και τα παρακαλούσες. Φοβόσουν πάντα πως αν αρνηθείς την πίστη σου στα χελιδόνια, θα έχανες την προσμονή της άνοιξης. Τώρα μαζεύεις τούφες απ τα σύννεφα, για να υφάνεις τι; Τα άμφια του μάγου της φυλής ήρθαν απ έξω και είναι άριστης ποιότητας. ? Αν κάτι δεν αλλάζει, είναι οι ανταύγειες της αλισάχνης. Θ αρχίσει το συνέδριο πάλι με την Ενάτη. Στα έδρανα ανοιχτοί οι ονειροκρίτες. Θέμα: η αναζήτηση μιας Εσπεράντο. Όλα τελειώνουν με το Ωσαννά. Παρ όλ αυτά κανένας δεν σε εξαπάτησε· εσύ εξαπάτησες τον εαυτό σου. ΕΝΑ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ Αν -λέω αν- πιστέψουμε σε ανομολόγητους χρησμούς, φέτος δεν είναι να ρθει η άνοιξη, γιατί σταμάτησε ο χρόνος τον Δεκέμβρη. Κρύφτηκε το φεγγάρι να μη βλέπει πώς θύμωσε ο ποταμός, πώς λύγισε ο μόσχος, πώς ένα σύννεφο εξόριστο έχασε πια τα βήματά του, πώς χαμηλώσανε τα βλέφαρα πίσω από τις κλεισμένες γρίλιες Τώρα, οι γερόντισσες αρχίζουνε αλλιώς το παραμύθι: "...Αλήθεια, τι πονάει περισσότερο ένα άγριο βλέμμα ή μια σφαίρα..." Δεκέμβρης 2008