Αυτοβιογραφία: Γράμματα στην κόρη μου

Το βιβλίο τής ζωής του πατέρα μου, η αυτοβιογραφία του, δεν ολοκληρώθηκε. Ήρθε το τέλος της ζωής του πριν από το τέλος των αναμνήσεών του. Το έγραψε στις αρχές της δεκαετίας του 80. Έζησε άλλα δεκαπέντε χρόνια περίπου, ακμαίος σωματικά και πνευματικά. Γιατί σταμάτησε; Δείχνει στο σημείο που είναι σταματημένο σαν να ήθελε να ξεχωρίσει -σαν ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο- τη ζωή του στην Αμερική. Ίσως αυτός και να ήταν ο λόγος που διέκοψε τη γραφή, μέχρι να ανακαλέσει μέσα του τη ζωή του μετανάστη. Μια ζωή σκληρή, που ποτέ δεν συμφιλιώθηκε μαζί της, αλλά με υπομονή έζησε για να καλυτερέψει τη δική μας ζωή, κυρίως τη δική μου. Μοναχοπαίδι εγώ, κρατούσα με ευλάβεια τα γράμματα του. Εκατοντάδες σελίδες. Φύλαγε κι εκείνος τα δικά μου. Γράμματα που καλύπτουν είκοσι πέντε χρόνια, από την Κύπρο - όπου έφυγε για λίγο, σα δοκιμή για τον πολύχρονο χωρισμό - και από την Αμερική.