Μετά την ενηλικίωση

[...] Η Ελένη Τζατζιμάκη είναι γνήσιο τέκνο της εποχής της και της ηλικίας της. Στέκεται εύπιστη μπροστά στο ενδεχόμενο θαύμα, αλλά την ίδια στιγμή το υποσκάπτει ή το αμφισβητεί. Αισθάνεται τους προειδοποιητικούς τριγμούς του  μέλλοντος, ο σερνάμενος ήχος των απροσδιόριστων φόβων της, ωστόσο, καλύπτεται από το βουητό της φτερωτής αίσθησης του παρόντος. Αφήνεται με εμπιστοσύνη στις σχεδίες του φωτός και της νεότητας, επισκεπτόμενη συχνά τόπους μελλοντικής οδύνης, αλλά μόνο για λίγο, ίσα για να διαισθανθεί το επερχόμενο. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, μπορεί και μεταχειρίζεται τη γλώσσα σαν εύπλαστο υλικό, πρόσφορο για μια ποιητικά δραστική εκτύπωση των ευμετάβολων σκέψεων και των συναισθημάτων της, παγιώνοντας τη μεταβλητότητά τους. Και, το σημαντικότερο, μοιάζει να γνωρίζει και να έχει αποδεχτεί τη μοίρα του ποιητήּ τη μοίρα του ανθρώπου που τάζει τον εαυτό του στην υπηρεσία της χίμαιραςּ που αποφασίζει να είναι «αιώνιος κηπουρός της στίξης», οδηγημένος από τον διακαή πόθο να διεκδικήσει το μερτικό του στη μνήμη του αύριο.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ