Ο δρόμος που περπάτησα

Ο Δρόμος του Αθανασίου είναι ένας δρόμος από την αθωότητα στον κόσμο των ωραίων ιδανικών και βιωμάτων, στον γολγοθά του μαρτυρίου και στην απαξίωση του οράματός του. Ίσως γι αυτό το τέλος του δρόμου έχει μια μελαγχολία χαμένης Ανοιξης... Ο Δρόμος του Αθανασίου είναι μια υπενθύμιση ότι κάποτε σ αυτή τη χώρα δεν υπήρχαν μόνο πολιτικοί, οπαδοί και υπήκοοι, αλλά και πολίτες με αξιοπρέπεια, ιδανικά και οράματα. Θανάση μου, δεν καταφέραμε ν αλλάξουμε τον κόσμο, καταφέραμε όμως να μην μας αλλάξει αυτός. (από τον πρόλογο του Χρόνη Μίσσιου)