Οι μέρες που ήμασταν άγριοι

ΠΑΡΑΠΟΝΟ Ράβω το στόμα μου στις άκρες ξεπετιούνται οι κλωστές σαν βλαστάρια που περίσσεψαν από το μίσχο λουλουδιών κανείς δεν προσέχει τις λεπτομέρειες των φυτών κανείς δεν προσέχει τις λεπτομέρειες της λύπης οι άνθρωποι ακολουθούν μόνο τη λάμψη τα καθαρά μαλλιά κάποιας γυναίκας γεμάτης υγεία δέσμες του ηλίου που στριμώχνονται και λιγοστεύουνε την όραση.