Η ιστορία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τον 19ο στον 21ο αιώνα

Ονειρεύομαι ένα θέατρο... Ονειρεύομαι μια χώρα που θα... Ονειρεύομαι έναν λαό γεμάτο... Ονειρεύομαι ένα Σχολείο σαν εκείνα... Ονειρεύομαι έναν Δάσκαλο που με αγάπη και... Ονειρεύομαι έναν Γιατρό που θα προσέχει και θα φροντίζει... Εν τέλει, ονειρεύομαι ένα Θέατρο όμορφο, φτιαγμένο με μεράκι και γνώση, που κουβαλάει τις μνήμες αιώνων, που είναι στη χώρα μου, που γεμίζει από έναν λαό χαρούμενο κι ευτυχισμένο που έχει μάθει γράμματα σ ένα Σχολείο γεμάτο από Δασκάλους αφοσιωμένους, που έχει θεραπευθεί από Γιατρούς άξιους, γνήσιους απόγονους του Ιπποκράτη, ονειρεύομαι ένα Θέατρο που το διακονούν άνθρωποι άξιοι του θεάτρου που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σ αυτό, άνθρωποι που τους έχει ορίσει ο ίδιος αυτός λαός και που δίνουν λόγο σ αυτόν τον λαό... Στους δρόμους της πόλης, απ το όνειρο έχει μείνει το κτήριο του θεάτρου. Έχουμε σκηνοθετήσει σ αυτό, έχουμε παίξει σ αυτό. Τότε και τώρα όλα τ άλλα τα ονειρευόμασταν. Κι ονειρευόμασταν τα όνειρα να γίνουν πράξη. Και πιστεύαμε ότι αφού είχαμε όνειρα, όλα θα είναι εύκολα. Έτσι είναι! Ευτυχείς που ονειρευόμαστε. Χαρά ζωής που ονειρευόμαστε. Δώρο ανθρώπου που ονειρευόμαστε...