Εσύ δεν είσαι πετρολούλουδο

1925. Ξεριζωμός. Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη και ύστερα Φλώρινα.
Μια απαγορευμένη αγάπη, που εκτός από τα κοινωνικά εμπόδια έχει να αντιμετωπίσει και τα άλλα που ορθώνει στο δρόμο της η μοίρα. Βλέπεις, η Ανθή και ο Στρατής συναντήθηκαν σε δύσκολους καιρούς. Πρώτα ήρθε η Κατοχή και ύστερα ο καταραμένος αδερφοκτόνος πόλεμος.
Ο Στρατής όλο έλειπε, στην εξορία, στη φυλακή, στο βουνό σαν καπετάνιος του ΕΛΑΣ. Εκείνη, πάλι, μόνη να μεγαλώνει τα παιδιά τους. Αλήθεια, θα καταφέρει να τα κρατήσει κοντά της όταν αρχίσει το παιδομάζωμα; Και η αγάπη της για τον Στρατή θα ξεθωριάσει όταν μάθει ότι υπάρχει άλλη γυναίκα στη ζωή του; Η Ανθή για πόσο ακόμα θα αντέχει να αποκρούει τον επίμονο έρωτα του Σίμου Βέγορα, του "αφέντη", όπως τον αποκαλούν όλοι στο μικρό χωριό των Πετρών; Αλήθεια, έχουν καρδιά τα πετρολούλουδα;
Μια χαρά, μια λύπη ήταν τώρα η ζωή της. Όλα, ξαφνικά, έδειχναν σοφά μοιρασμένα. Σαν κάποιος εκεί ψηλά να ήθελε, για ένα δικό του, μυστικό λόγο, να την εκπαιδεύσει στην ψυχραιμία και της έστελνε τόσα απανωτά συναισθήματα, ανάμεικτα, έτσι που πριν προλάβει να γελάσει, να πρέπει να κλαίει, αλλά αμέσως πάλι, προτού προλάβουν να ζυμωθούν και να αρχίσουν να κυλούν οι διάφανες δροσοσταλίδες στα μάγουλά της, να εμφανίζεται από τη γωνία μια μικρούλα χαρά. Έμεινε και άλλο μόνη μέσα σε τούτη την ηλιόλουστη κάμαρη. Μπόρεσε, επιτέλους, ήσυχη πια, έστω για λίγο, για πολύ λίγο, να σκαλίσει τις πληγές της, να θρηνήσει τους νεκρούς και τους ζωντανούς της. Και κατάφερε απερίσπαστη, αφού οι υπόλοιποι άνθρωποι του σπιτιού ήταν για τα καλά απασχολημένοι με άλλα, να κοιτάξει λιγάκι πιο βαθιά μέσα της...
Εκείνη τη ρίζα που ξεχώριζε λαμπερή και απαστράπτουσα. Τη ρίζα που σιγά σιγά άπλωνε τα κλαδιά της στο χώμα της ψυχής. Το πετρολούλουδο, σιωπηλά και αθόρυβα, έχτιζε γύρω του τον κόσμο της αθανασίας...