Επιθυμία και τραγωδία

Με τον όρο "επιθυμία" δηλώνεται η εμβολή του πλατωνικού φιλοσοφικού λόγου στην τάξη των συμβάντων ανάδυσης και πλήρωσης της επιθυμίας, ως το τελικό αντικείμενο της πλέον πρωταρχικής μέριμνας της ύστατης πλατωνικής ανθρωπολογίας, που είναι -θεμελιωδώς- η προάσπιση της διαφοράς στο ενδοϋποκειμενικό πεδίο· η εμβολή αυτή δεν είναι παρά ο πυρήνας μιας νέας πολιτικής περί του εαυτού, η οποία διανοίγει ένα βαθύτατο ρήγμα τόσο με την προγενέστερη πλατωνική σκέψη όσο και με τα σύγχρονα του Πλάτωνα πολιτισμικά δεδομένα. Με τον όρο "τραγωδία" γίνεται αναφορά στα κρίσιμα παρεπόμενα της πρωταρχικής μέριμνας της ύστατης πλατωνικής ανθρωπολογίας: στη μέριμνα προάσπισης της διαφοράς - μέριμνα επίτευξης της διαλλαγής, που λαμβάνει τη μορφή δοκιμής επίτευξης μιας αισθητικής παράστασης της διαλλαγής μέσα στην καθημερινότητα του βίου, στη διακρίβωση των αδιεξόδων του φιλοσοφικού λόγου -εγγενώς συνδεδεμένων με τη μέριμνα προάσπισης της διαφοράς-, και στη στοχαστική απόπειρα υπέρβασής τους· όλα τα στοιχεία αυτά θεμελιώνουν την κατηγορία του τραγικού, ενός τραγικού αντίτεχνου αυτών των ποιητών, που συνιστά την ολοκλήρωση της ύστατης πλατωνικής ανθρωπολογίας. Σύμφωνα με την ανθρωπολογία αυτή, μετά την εκκάλυψη του όλου λόγου για την επιθυμία, μετά την εκδίπλωση της βούλησης είσδυσης του λόγου αυτού στο ενταύθα, ούτε το συμβατικά καθημερινό ούτε το συμβατικά αισθητικό είναι σε θέση να προσφέρουν μία νέα δυνατότητα αντιμετώπισης της ανθρώπινης κατάστασης· η αντιμετώπιση αυτή προτείνεται να επιτευχθεί μέσα από την αντισυμβατική είσοδο του αισθητικού ως τραγικού -μέσα στην καθημερινότητα. Η είσοδος αυτή θα δηλώνει, βέβαια, κατ αρχήν την προσδοκία ή εμπειρία του συμπαγούς του ενταύθα να διαρρηχθεί από το λόγο για το ενταύθα, αλλά και παράλληλα την αποδοχή ότι ο λόγος για το ενταύθα διαμορφώνει το είναι του μέσα στην εμπειρία αυτού του συμπαγούς.